Jesús Fernández naceu en Naves (Oviedo, Asturias) en 1934. Exerceu de sacerdote nos pobos pequenos e montañosos, foi condenado nos anos 60 por defender aos traballadores e abandonou o sacerdocio. Despois marchouse a Arxentina, pero alí tamén se puxo en perigo e volveu a Europa fuxindo da ditadura. Trasladouse a Vitoria-Gasteiz en 1975, pouco antes de que comezase o soado movemento de folga. Viviu o movemento de folga desde dentro, entre outras cousas, como representante da comisión do seu centro de traballo, Mercedes. Un dos rostros máis coñecidos daquel movemento foi encarcerado tras a masacre do 3 de Marzo. Tamén participou activamente nas protestas de Mercedes de 1987. O de Vitoria-Gasteiz foi un dos fundadores da organización antimilitarista na década dos 90, onde militou ata que lle abandonou o alzheimer. Durante todos estes anos a súa presenza foi habitual nas mobilizacións e iniciativas cidadás.

O Alzheimer empezou a imitar a Jesús paso a paso desde hai moitos anos. Ao longo deste período necesitou cada vez máis coidados e tivo aos seus amigos, compañeiros de militancia, á súa familia e aos seus fillos. Entre todos eles destaca Karmen, a súa parella, amigo, compañeiro de vida. Durante todos estes anos, Carmen coidou a Jesús coa xenerosidade e dedicación que tantas mulleres e tan poucos homes poden imaxinar.

Todo o poder á asemblea

“Un dos principais referentes do 3 de marzo, sufriu a represión por esa razón, e tamén entón e despois. Unha vida dedicada á loita dos traballadores e a outras loitas, baseada na asemblea e na horizontalidad. Este patrimonio está presente en Vitoria-Gasteiz”, explica a ARGIA Andoni Txasko, da Asociación 3 de Marzo: “Desde a Asociación queremos agradecer a súa loita e manifestar o noso compromiso de dar continuidade á mesma”. Os membros do grupo antimilitarista lembraron aos de Gasteiz como “amigos, compañeiros, cómplices (e mestres sen leccións)”, debullando aprender del: a necesidade da asemblea, o pensamento radical, a paixón, a reflexión, o humor, a autocrítica e a aceptación de erros. En Jesús tamén aprenderon moitas cousas a través do alzheimer, entre outras cousas, “a importancia de coidar ás persoas que coidan”. Un compañeiro de viaxe na vida e na militancia, Imanol Olabarria, vinculou o nome do seu amigo con dúas palabras: asemblea e igualdade. Apagada a fogueira de entón, a que viviron en Vitoria no 76 foi redescubierta en Chiapas nunha viaxe conxunta no ano 2000: “Ninguén por encima de ninguén; mandar obedientemente”. Tamén lembra outra loita de hai moito tempo: “O esforzo por vivir en común; proxectos, amores, nais ou nenos máis aló da familia biolóxica”.

Os amigos de Jesús decidiron abrir un blog para que as persoas que queiran expresar calquera cousa sobre el, a súa familia ou a súa traxectoria poidan compartila publicamente. Habilitouse unha dirección de correo electrónico jesus.f.naves@gmail.com para a recepción de textos, imaxes ou o que sexa.

Materia prima para o futuro

A Jesús, nas súas vitorias militantes e na súa fama, podíaselle comprar tranquilamente para ser as ‘Naves’ do 3 de Marzo para sempre. Sentía como o fracaso da loita obreira da súa xeración e podíao facer comodamente e deixar de lado a loita –“A nosa loita deu o que tiña que dar, agora toca aos mozos crear novos camiños”, díxome, fai máis de 20 anos. Pero non fixo ningunha das dúas cousas. Renovouse e seguiu loitando, escoitando novas voces que non lle eran nada cómodas. Como o do feminismo, cando lle advertiu que a xenerosidade pública da súa militancia foi posible pola secreta xenerosidade doutros.

Lin a Benedetti que os vellos militantes son como eses nobres fragmentos de madeira que saen á superficie da auga despois do naufraxio. Lémbrannos as loitas do pasado e a beleza dos seus soños. Non só iso. Estes anacos de madeira tamén son materia prima imprescindible para a construción de novos buques.