– A medida que o Covid-19 esténdese de leste a oeste está a alterar drasticamente a vida social e comunitaria.

– As estatísticas e as análises da mortalidade son cada vez máis numerosos, pero están a aplicarse modelos teóricos prefabricados, ás veces con cifras reais evidentes para sobreestimar ou menosprezar a situación.

– Aos primeiros teóricos da economía, a sociedade e a política fáiselles perceptible a corentena e o confinamento. Non é unha estratexia para xerar control social? Non só, senón que poden desempeñar esa función.

– Porque o Covid-19 ten desprazado o fenómeno do terrorismo. Non son poucos os datos para pensar que se estendeu a guerra biolóxica entre Estados Unidos e China.

– Aparecen “mans negras” de malvados financeiros, corporacións transnacionales, cleptócratas e neofascistas, mafias sindicais… Puxeron en marcha a catástrofe? Crenzas comúns! Detrás destas crenzas poden ser “verosimilitudes”, pero non son suficientes para chegar á condición humana. Non é tan sinxelo.

– A conspiración dos intentos que poden darse na conxuntura actual pode situarse entre as teorías destrutoras e as categorías zombies. Con todo, poden ser do mesmo tipo “estado represivo” e “estado de peste”.

– En Italia, España e Francia, así como en varias rexións de América do Sur e Estados Unidos non hai estado de excepción, estado de guerra, estado de emerxencia ou estado de sitio. Pola contra, hai un estado de peste.

– Basicamente, no século XIV tomouse como referencia o modelo da “Peste negra”, aínda presente na memoria histórica de Occidente. Con todo, o número de mortos non alcanzou os 20 nin os 40 millóns de mortos nese momento en ningún dos dous continentes. Con todo, o efecto catalizador inflúe nas conciencias da nosa mortalidade.

– Non chegamos, pero podemos chegar a un “réxime da peste”. Isto configúrase primeiro e logo pódese converter nunha prioridade político-social absoluta. Isto tamén axuda a reducir (minimizar) os problemas previos á pandemia.

– Sorprendentemente, os medios de comunicación baixaron a súa voz: non falan da delincuencia común que se formou, cada vez máis ligada á economía global, ás instancias políticas e xudiciais, e tamén ás cleptocráticas.

– O Estado de peste non é unha orde institucional de emerxencia, nin está estruturado por actividades interhumanas articulando un sistema que se sustenta en plataformas morais ou legais. Pero ese réxime ten unha especie de animo persoal e colectivo. É dicir, a xente aférrase ao estado de peste porque quere seguir vivindo. O estado de pulso fomenta a recuperación da corrente de condución de caridade e a normalización. É dicir, para a xente boa, a solidariedade é a actitude máis axeitada para saír da situación crítica e poder cumprir coas súas expectativas.

– Era descoñecido ao aparecer o “inimigo” (Covid-19). Pero, ao tres meses, os laboratorios de China, Cuba, Alemaña e Estados Unidos deron pasos decididos para a súa eliminación. Estes… cando as políticas neoliberais han destruído as estruturas sanitarias básicas.

– Neste sentido, puxéronse de manifesto os límites de seguridade pública e persoal. A aparición súbita do Covid-19 está a causar unha enorme aparición nun contexto ideolóxico e ético. – Evidentemente, os poderes velan polos seus intereses estratéxicos e non renunciarán a eles. Con todo, isto non garante a teoría das presuntas conspiracións, que non poden nin controlan a situación. Non todo o control vén de fóra. Os xuízos ideolóxicos e morais continuos non son axeitados. – O estado de peste baséase no sentido e a responsabilidade dos individuos e grupos, a pesar de que estes tiveron que loitar duro contra as presións heteroxéneas. Os poderes fácticos non poden chegar moi lonxe, si a xente non se autodisciplina, e iso estase quedando. O que queda non é, con todo, un servizo voluntario e obrigatorio da xente.

– O estado de peste abre novas liñas nos planos existenciais, políticos, económicos e de vida. Donald Trump e os seus aliados son conscientes diso. Déronse conta da debilidade do sistema global hexemónico. E déronse conta da dependencia da natureza humana.

– Por tanto, nada é como era antes. Trátase de definir o signo e a dirección dos cambios futuros.

Nota: si o artigo ten máis sentido. Aquí tena!

(*) Josu Landa é filósofo e poeta.