A lectura tamén é moi importante para o pedagogo italiano Francesco Tonucci: “A miúdo a escola non consegue que os nenos amen a literatura, que os profesores propoñan que a lean en casa, e que esa proposta sexa un agasallo, non unha obrigación”. Tonucci tamén faría sitio ás lecturas colectivas: en familia, media hora cada día: “Cada día pódese organizar unha obra de teatro cunha hora e un lugar concreto, lendo periodicamente un libro por parte dun membro da casa, coma se fose telenovela”. Ante a necesidade de que os adultos pasen o seu tempo libre en casa cando non están a traballar, o pedagogo pediu que os pais se convertan en axudantes do profesorado.

Ademais de aprender das actividades cotiás da casa e ler libros, mencionou un terceiro alicerce na entrevista que lle realizaron nO País: xogar.

Tonucci está preocupado porque nesta crise, as autoridades non tiveron en conta aos nenos e nenas que esperan. “A súa única preocupación foi que a escola poida seguir”. Aínda que non presencialmente, quixeron demostrar que todo segue igual, di, pero non é así. Ademais, a pandemia “puxo de manifesto que a escola non funciona”.

Mesmo cando non hai confinamento, os nenos teñen que traballar máis na rúa

Tonucci é famoso por reivindicar cidades á medida dos nenos, espazos que poñan aos nenos no centro, para que os nenos estean cómodos na rúa e non nas escolas e ludotecas. Por iso, cre que, mesmo cando non hai unha orde de confinamento, os nenos non funcionan o suficiente na rúa, ou que si saen á rúa sempre o fan os adultos. Reclamou espazos seguros para que os nenos e nenas poidan andar na rúa de forma libre e relaxada.

Despois do confinamento, que? “Que saian á rúa e griten os nenos, que tiren pedras, que corran, que se abracen… aínda que isto último vai ser difícil”.