A mediados de xaneiro volveu descender polo monte a voz que unha vez perdeu os vales orientais do Pirineo vasco.
Ata que chega a memoria, a linguaxe utilizada por estas partes perdeuse recentemente. En tempos pasados, os estraños obrigáronlle a perderse nas montañas e en moi pouco tempo só quedaron uns poucos restos nos beizos da poboación. Desde entón foi fugitivo escondido nas covas, no alento do aire e cuberto de neve.
O inverno foi longo, pero a neve mantivo ben as pingas de trigo ofrecidas polas pombas a Gartxot. Agora podemos dicir que podemos ver os primeiros raios solares de primavera. A neve que transporta estas sementes se derrite e alagará os nosos vales, chairas, pobos e cidades coma se fose unha inundación.
O inverno foi longo, pero a neve mantivo ben as pingas de trigo ofrecidas polas pombas a Gartxot
Agora só falta que cando se derrite toda a neve, as pingas de trigo que quedan nas ladeiras de Elkorreta tráiannolas as pombas e colóquenas nos beizos de cada persoa que vive no noso pobo.
Quizá Gartxot tivo que morrer de fame para facernos chegar esas sementes. Quizais tivo que morrer sabendo o que ía pasar no seu día con fame, para que as xeracións vindeiras tivesen oportunidade. Ou quizais non: está nas nosas mans tomar esa pinga de trigo que a pomba nos trae no pico ou non.
Viva Gartxot! Viva os bardos actuais de Izalzu!
Aritz Díez