Ao parecer, é o ano electoral das maiores democracias, non se atopou entre nós unha acollida acolledora da terceira. O próximo 14 de febreiro celebraranse as eleccións xerais de Indonesia. Cando non se lles ignorou, producíronse xuízos un tanto dolorosos.

A Indonesia, que parece ser a terceira democracia do mundo, en función do número de cidadáns, non parece importar especialmente ese pesimismo dos foráneos. E ás veces responden con mestría tamén na clasificación: afirman razoablemente que 200 millóns de cidadáns no mesmo día son o único país do mundo que pode votar. En India as eleccións xerais prolónganse durante varias semanas, e en Estados Unidos, a pesar do maior número de habitantes, os que teñen dereito a voto non son tantos como en Indonesia.

Pero, á marxe das curiosidades, as eleccións xerais de Indonesia deste ano (nas que se elixen á vez a Presidente e Vicepresidente, Deputados e Senadores, e aos membros das institucións lexislativas locais) teñen un significado bastante distinto tanto a nivel interno como externo. Para o fogar, poden cambiar os equilibrios políticos internos que foron moi precisos na última década, sempre sen a expectativa de rupturas enormes, pero tendo en conta que a propia insularidad do país (e a Constitución) atribúe amplas competencias ás entidades locais e que os contextos son moi diferentes nuns e outros.

Con todo, para a política exterior, o presidente é decisivo (de facto, que asume a carteira de relacións exteriores xunto coa xefatura das forzas armadas). Por iso, a pouca expectación sobre estas eleccións deste ano mestúrase na votación presidencial. Digo modesto, porque as enquisas anuncian con bastante claridade que o tándem Prabowo Subianto / Gibran Rakabuming vai gañar as eleccións, e porque a única incógnita é si van superar o 50% necesario para imporse na primeira volta.

O nó político é posterior. O presidente de dous mandatos (e por iso non podía ser candidato nesta ocasión), Joko Widod, mantivo con cautela a neutralidade absoluta no USA-Chinesa, cada vez máis caloroso naquela parte do mundo. A consecuencia é que Indonesia, que é o clandestino de todo este espazo, non participa no xogo, ademais do cadro central da “Estratexia Indo-Pacífica” de Estados Unidos. E, por tanto, o valo ten unha porta ancha sen barreiras para China.

A pesar de que o tema apenas se mencionou na campaña electoral, os monitores aseguran que Prabow confirmará e aumentará a política de neutralidade de Jokowi. E iso non lles gusta a algúns. Porque consideran que é porse a favor do outro.