Hai tempo que a maioría da xente ten que pedir unha cita co seu médico e atrasala por falta de médicos. Quizais menos xente coñeza as listas de espera existentes na Educación Pública de Navarra cando se solicita a intervención do persoal de apoio educativo, como orientadores, profesores de Pedagoxía Terapéutica, logopedas, promotores escolares, profesores de Apoio á Comunidade ou minorías culturais.

Os centros educativos son o reflexo da sociedade na que vivimos. Así as cousas, enténdese facilmente que os traballadores da educación teñan cada vez máis alumnos nas aulas coas seguintes circunstancias: falta de estimulación e atención por exceso de tempo ante as pantallas, descoñecemento da lingua vehicular, vulnerabilidade por pobreza, desestruturación e violencia na familia, consumo de sustancias nocivas, comportamentos prexudiciais para a convivencia, carencias afectivas ou diversos cadros psicolóxicos e emocionais devastadores.

Así, o alumnado con necesidade de apoio duplicouse nas nosas aulas nos últimos dez anos (dun 5,1% en 2011-12 a un 9,3% en 2020-21), cifra que se incrementa anualmente nun 2%.

Para atender adecuadamente a estes e aos demais alumnos, os recursos asistenciais deberían incrementarse, polo menos, na mesma proporción que as necesidades educativas. Pero só 2 de cada 10 alumnos con diagnóstico clínico poden ser atendidos na actualidade por persoal dos centros. O resto, 8 de cada 10 nenos diagnosticados, inclúense nas listas de espera das unidades de apoio educativo ou dos departamentos de orientación, para que nalgún momento poidan ter algunha sesión de apoio. As persoas non empadroadas non figuran nestas estatísticas, aínda que requiren unha atención especial.

Os responsables do noso sistema educativo saben que para atender a todo o alumnado, habería que multiplicar por cinco os persoais de especialistas de apoio educativo e reducir os cocientes, como establece a lei, para que en cada aula haxa un máximo de vinte nenos. Para iso, o Goberno de Navarra debería investir preto dun 3 por cento máis de PIB en Educación, como o fan Francia, Finlandia ou Bélxica. Con todo, o certo é que todos os anos os recursos escasos e o persoal lévanos aos centros para cubrir coa toalla da inclusión a atención á diversidade nas nosas aulas, unha gran cama.

Facemos un chamamento aos centros educativos, ás familias e á sociedade en xeral, a que, tras analizar as consecuencias de non atender aos nosos alumnos, traten de dar solución ao problema e esixan á clase política navarra que non sexa a única comunidade que reduza a súa débeda, en gran medida inlegítima e moral. Pola contra, que invista o diñeiro de todos para investir a lamentable situación que cada vez máis nenos e nenas vive na nosa comunidade. Calquera outra decisión política oponse ao colectivo máis vulnerable da sociedade.

Sindicato Steilas