Comezaches pola túa conta ou por impulso?

Foi a miña idea. Entón non se achegaba ningún xornalista ao noso pobo, o que ocorría aquí quedaba en silencio, sentía impotencia, quería mostrar ao mundo o que viviamos os nenos de Nabi Saleh.

Como lembra a súa infancia?

Aínda son un neno! –ri–. Pero cando era máis pequeno, cando ouvía os incidentes, corría a esconderme debaixo da mesa. Agora collo o meu teléfono móbil e saio á rúa a gravar.

E era vostede capaz de comprender a situación? Sabías quen eras ti e quen?

Si, por suposto. Crecín neste ambiente desde os 0 anos, e en casa sempre escoitei aos maiores falando de ocupación. O meu compañeiro Mustafá foi asasinado os catro anos...

Agora pasamos por Nabi Saleh unha chea de xornalistas.

Nunca é suficiente, porque aquí cada día pasa algo e cada familia ten moitas historias dolorosas que contar. É imposible que os xornalistas estranxeiros teñan a mesma mirada que as persoas que vivimos a ocupación en primeira persoa, pero, en xeral, facedes un traballo bastante bo.

Pensando no futuro, es optimista?

Si, teño moitos plans! En primeiro lugar, soño coa Palestina libre. Polo que a min refírese, gustaríame estudar Ciencias Políticas. Tamén me gustaría ser xornalista para dar a coñecer os problemas doutros nenos e nenas do mundo. En terceiro lugar, gustaríame deseñar traxes tradicionais palestinos. Tamén quero ser artista para axudar aos nenos e nenas a xestionar os traumas derivados da violencia mediante debuxos. E por último, serei xogador do Barcelona!

Á parte da difusión da información, de que outra forma xeras resistencia?

Pódese facer de moitas maneiras! Podes colaborar con Palestina, aprender bailes tradicionais, participar en manifestacións... seguir vivindo nas nosas casas é resistir!