Por iso, non é casualidade que O País e O Correo de Colonia teñan sempre a información do tribunal español antes que os acusados e que as súas mentiras sexan tan elaboradas.

Non é casualidade que o asunto se prolongase durante once anos no Tribunal, na práctica, condenando a Elisio e Oskar.

Non é casualidade que o Tribunal non realice a datación dos grafitos (a única posibilidade de resolver o asunto) e ademais negue á defensa a posibilidade legal de solicitar a proba pericial. Só con iso sabemos que van ser condenados, si ou si, porque o deixaron sen defensa científica.

Non é casualidade que moitos medios dean como válidos seis informes a favor da falsidade inicial cando hai máis de 20 informes que desmentiron un a un os seus argumentos: non apareceu Descartes en Miscart senón que todos os que o grupo de Elisio atopou e todos os que considerou imposibles son válidos: Un chamamento imposible? Hai Dendre e Dedre; Secuano é imposible? Sicuani, Secuanus e Secuan están, a TH imposible de pather? virthus, thurarius… Hai letra Z fóra do grego até o XV imposible? En Donemiliaga hai moito antes... e así todos.

Non é casualidade que a Deputación e o Goberno Vasco, que solicitan sete anos e medio de cárcere e case 300.000 euros de multa, destrúan tres zonas ricas de Iruña-Veleia cunha escavadora tras a expulsión do Elisio.

Non é casualidade que os tribunais non busquen posibles motivos de falsidade, aínda que non sinalen nada especial, porque o equipo de Eliseo tiña financiamento para moitos anos e os únicos que gañaron neste caso son os da UPV/EHU que ocupan o seu lugar e reciben cada ano 300.000 persoas, ou os que defenden a mentira da euskaldunización tardía ou os “expertos” que recibiron máis cargos e máis diñeiro de Madrid.

O caso de Iruña-Veleia é un ataque directo ao eúscaro, ao dereito pirenaico e á nosa soberanía, e, por suposto, a abominable inxustiza contra Elisio e Oskar, que nos atoparon un tesouro, e que deron para escribir uns libros.

Por iso, terannos enfronte!