O obxectivo da norma, segundo o propio presidente, Pedro Sánchez, é evitar a República Dixital de Cataluña, que xa anunciou o seu voto. “Non haberá independencia offline nin online”, anunciou horas antes da aprobación do decreto. Esta norma, con todo, afecto a todas as administracións públicas, ademais da Cataluña, tamén no ámbito das comunicacións electrónicas non públicas.

O decreto divídese nunha longa introdución e cinco capítulos. O obxectivo da introdución é xustificar as intervencións que se detallan nos capítulos seguintes, cunha referencia reiterada ao Tribunal Constitucional e á situación de Cataluña. A continuación, en cada capítulo abórdanse varios puntos: Na primeira establécese o control dos sistemas de identificación, especificando que en situacións excepcionais só se aceptará o DNI. Os capítulos segundo e terceiro están dirixidos ao control de datos, obrigando aos datos das administracións públicas e aos servidores das empresas que traballan para elas a permanecer en territorio español en Europa e en determinados casos, e prohibindo os sistemas baseados en tecnoloxía Blockchain. No capítulo cuarto detállase a posibilidade de facerse co control das comunicacións dixitais en “calquera nivel da rede”. Por último, no capítulo quinto delegase o control de seguridade no Centro Criptográfico Nacional (CCN) para casos especiais, por encima dos centros que teñen o resto de administracións.

Cada un destes puntos responde as decisións concretas tomadas nos últimos meses en Cataluña, pero, como xa se dixo, tamén poden afectar o resto do Estado se así o decide o Goberno. A análise do decreto no seu conxunto sería longo, polo que me centrarei no capítulo cuarto, xa que afecta directamente aos dominios.

Peche da rede a calquera nivel

No capítulo cuarto do Decreto indícase a posibilidade de facerse co control das comunicacións dixitais “En calquera nivel da rede”. Os medios de comunicación relacionaron este punto co peche de páxinas web, pero este capítulo vai moito máis alá. En canto á xerarquía do sistema DNS no que se basea Internet, obsérvase que este organízase en niveis: os sitios web sitúanse nun segundo plano e os dominios nun primeiro nivel. É dicir, si tomamos o nome de dominio www.sarean.eus distribúese tecnicamente da seguinte maneira: “eus” é o primeiro nivel, “en rede” o segundo e o subdominio “www” ou terceiro nivel.

En consecuencia, cando o decreto fala de tomar o control das comunicacións en calquera nivel da rede, enténdese que máis aló de pechar sitios web, deixa en mans do goberno a posibilidade de tomar o control de todo o dominio sen orde xudicial. No caso de Cataluña, o control do dominio .CAT ou, no noso caso, o control da totalidade de .EUS.

Se isto é así, isto aumenta a gravidade do decreto. A ICANN é a entidade encargada do control de Internet, e o contrato coa mesma, do mesmo xeito que .EUS, establece a necesidade de atender os requirimentos de peche de nomes de dominio establecidos polos xuíces. Agora, este decreto deixa en mans do Goberno esa decisión sen necesidade de que os xuíces o fagan. Con todo, a ICANN estableceu medidas de control precisas para garantir en todo caso o funcionamento dos dominios, para o que se seguen estritos procedementos de seguridade en todos os TLD, incluído .EUS. É dicir, a aplicación do decreto non suporía en ningún caso que os sitios web que utilizan .EUS deixasen de funcionar, xa que o procedemento para garantir a continuidade está establecido por ICANN.

En calquera caso, este decreto parece que foi un movemento de face á época das eleccións. Esperemos que nos próximos meses os parlamentos ou tribunais derroguen este decreto que limita a nosa liberdade. Así sexa, en favor da liberdade de Internet.