- Edu Apodaka, lembrando a Lenin, escribiu nun artigo de Gara sobre o perigo do infantilismo da esquerda e fixo un chamamento a “o compromiso revolucionario do realismo e o pragamatismo”. “Temos que acabar coa certeza absoluta de nós mesmos”; “non hai nada máis reaccionario que contrapor utopías e compromisos prácticos”; “sen esquecer que crer que a vitoria sempre está máis aló non é máis que un desexo de non vencer nunca”. Estou de acordo con el. Por iso sorprendeume que ese infantilismo adaptouse a ELA, precisamente cando a actuación dELA baséase no realismo e o pragmatismo.
ELA é o primeiro sindicato de Hego Euskal Herria, cunha ampla diferenza, cun 35% de representación, e con 100.000 afiliados. O sindicato obtén estes resultados porque responde de forma pragmatista ás necesidades dos traballadores e traballadoras en base á realidade, como ferramenta útil para atender as necesidades diarias dos e as traballadoras.
Conseguimos as vitorias, a última no Antzibar de Beasain. Non acabaron coa explotación asalariada, non conseguiron o socialismo, pero melloraron as súas condicións laborais.
Celebramos e ampliamos estas vitorias para que os traballadores doutros centros en situación similar organícense e loiten na procura de obxectivos concretos. E obtemos resultados.
Tamén apostamos por unha economía social transformadora. Participamos na Cámara de Agricultura de EH, Euskoa na moeda social, I-Ener, Goiener, Fía, Koop57… Para difundir estas “pequenas” alternativas organizamos o pobo das Alternativas en Bilbao dentro da Carta de Dereitos Sociais de EH, e este ano farémolo en Pamplona o 2 de xuño.
Outra cousa é que, con ánimo de lucro, esteamos de acordo ou non coa estratexia elixida. Iso é outra cousa
Estas alternativas cambian o sistema? Non. Pero para vivir na vida cotiá á marxe da lóxica do sistema, para dar pasos concretos, para acumular forzas, para atraer á xente, son proxectos importantes.
Tanto na negociación colectiva, como na Carta de Dereitos Sociais de EH, na economía social transformadora, na folga feminista… axuntamos utopías e compromisos prácticos.
Apodaka tamén di que queremos que a Esquerda Abertzale “continúe no mero contrabando”. Si refírese á esquerda Abertzale a un partido político ou a unha coalición electoral, sabendo que o obxectivo dos partidos ou coalicións electorais é gañar e gobernar as eleccións, ao que di non lle atopo moito sentido. Outra cousa é que, con ánimo de lucro, esteamos de acordo ou non coa estratexia elixida. Iso é outra cousa.
O xoves estiven en Tudela dando curso a 20 novos representantes dELA (na Ribeira temos unha representación do 21%). Tres dos 20 migrantes atendidos polo Goberno de Navarra eran todos eles inmigrantes de nacionalidade marroquí. Falando da autonomía política dELA, díxenlles que “si me puxese a preguntar aquí, quizá cada un votou a un partido político diferente”, e un de orixe africana dixo “ou quizais non votou a ninguén”. Esta persoa non atopou ningún partido ou coalición electoral que responda ás súas necesidades ou intereses. Que tipo de electores busca EH Bildu para gañar?
Supoño que o artigo de Apodaka ten que estar nos debates internos da Esquerda Abertzale. Quizais a súa intención sexa profundar na reflexión e debuxar un camiño nese debate. Pero, polo menos a min, despois da primeira lectura deste artigo, só quedáronme tres cousas na cabeza: Lenin, o infantilismo e ELA. Quizá tamén era a súa intención: Vincular ao sindicato co infantilismo para desfacerse desas “cancións de sirena de ELA”. Quizá.
Unai Oñederra é membro da fundación Manu Robles-Arangiz.
Este artigo foi publicado pola Fundación Manu Robles-Arangiz na Praza de ARGIA.