O venres ás 19:00 horas reuníronse fronte ao tanatorio a xente de Urolalde que tiña un trato diario con Iñaki Segurola (a xente de Urolalde parecía contenta co número de mozos), os que fai 20 anos andaban polas rúas de Hernani, e os nomes de varios recunchos de Euskal Herria que fixeron súa a lingua: escritores, bertsolaris, cantantes, xornalistas de radio e prensa, profesores........ para matar a un compañeiro civil.

A canción que falaba Xorie entrou na Sala Agur e atopáronse coa foto de Segurola proxectada sobre as paredes. Ane Areas foi a encargada de ler as primeiras palabras de despedida e máis tarde, Mikel Alberdi e Eneko Ibarguren, con respecto e sen tabús, explicaron como foron os últimos días que viviron con Segurola (véxase o texto de Ibarguren en Uztarri). As palabras de Segurola escoitáronse por boca destes amigos: como sentía, que vía ao mirar cara adiante, que pensaba da súa vida e de como se ía a enfrontar, como se xestionaba a enfermidade mental, que mantiña a vida nese momento por non facer dano á súa muller, pero que atoparía algunha forma de liberala sen facer dano...

A morte de Segurola sorprendeu a catro persoas, e o acto de despedida civil axudou a saudar ao seu compañeiro como era e a falar/escoitar publicamente de enfermidade mental e suicidio sen ahobizar. Segurola decidiu morrer, e nesta última acción tamén fixo pasar unha mensaxe divulgativa que ten as mesmas características que todas as súas palabras e escritos: (cheiro a incenso) que cuestiona o consenso xeral, enriquecedor para ampliar a visión e alimentar o pensamento crítico, crúa escoita. "Cando hai alguén na última fase do cancro, todos recoñecemos que ten que morrer e, máis aínda, estamos dispostos a administrar medicamentos para aliviar a dor e acelerar o final... e por que non acéptao a xente cando se trata dunha enfermidade mental? ".

Entre as intervencións, Iosu Isaias Isuo e Jon Gurrutxaga ofreceron senllas cancións. Este último comentou con humor que só se lle ocorreron uns versos de sotana e que por non caer neles tería que tocar por primeira vez no público a guitarra, botando a culpa a Ogrue. Os bertsolaris Igor Egiguren, Unai Agirre e Jexux Mari Irazu cantaron os versos (ao final desta crónica líase), e dixeron que Ogrua non lle gustaba a blancura e que, por tanto, non tiñan máis remedio que cantar de verdade, pondo a palabra a cada cousa.

Eneritz Arzallus, amiga de Segurola e traballadora de ARGIA, explicou os momentos máis belos que se viviron na montaxe, mentres que no programa de radio Lurrin soaban Hormak eta haizea, de Izaki Gardenak e Hankak. Fotos da infancia e mocidade, coa familia e os amigos...

O acto concluíu cun animado concerto de You are alwais on my mind (de Elvis Presley, interpretado polo grupo Pet Shop Boys), que supuxo o punto final. Este foi o elixido pola familia, xa que Iñaki Segurola aproveitou a ocasión para dar o adeus ao seu pai na radio e á súa familia.

Acto seguido, os asistentes aproveitaron a ocasión para dar un abrazo á viúva de Segurola, Garbiñe Larrea. As bágoas, os abrazos, os saúdos con grata sorpresa aos que non vira facía moito tempo, os intercambios de información e de recordos, as risas...

Cada un volveu coa súa ferida. En agradecemento a todos os que prepararon o acto e falaron sen andrómenas, o primeiro é limpar a ferida para que non se encolerice e toléese.

Transcrición de versos

Igor Egiguren:

É o día de hoxe normalmente

pero tristeagua

A sorpresa móvenos

sentimento interior

viviches con dignidade

así deixaches o mundo

tes o beneficio de todos

Respecto Ogroa

relendo

Xa temos a túa liberdade.

Neste momento non sente

outra cousa, o medo e o frío

pero pronto triunfará

alegría do vivido

indiferenza xeral

o corazón que amamos

Capacidade para traballar en solitario

unha crítica severa

á luz do teu farol non está diante

máis nada que a morte.

Como condecorar un sentimento

Por dentro, por fóra?

Nada que non se poida entender

razón polo nome...

Aínda que botarémosche de menos

pelexando polos flancos,

podemos permitirnos unha alegría rebelde

no máis profundo da casa paterna:

forzosamente na palabra

Vaiche en liberdade!

Unai Agirre:

Hai moito tempo que non quedamos

esperanzas do que era longo

a cada paso que gañaba

Este mundo noso!

Sabémolo, non gústanche

o falcón e a lustria...

No respecto adeus Ogro

dous ollos cheos de bágoas.

Non penses máis en buscar respostas

ver preguntándome

Está escrito da túa man

que non todo é todo.

Mari Irazu:

Algo xeneralista

andaba por Ogru

contigo non me gustaría

branqueo

non poden ser

pode ser o seu compañeiro

a túa amplitude

corazón e cerebro

non poden ser

pode ser o seu compañeiro

que guerra deuse e

Canto che amamos!