Na oitava xornada do festival, o cine perdeu todo ritual e todo indicio de misticismo. A experiencia cinematográfica converteuse xa en parte da rutina: acreditarse, despedir ao persoal da sala e facelo directamente ao asento. Sen maxia, é un mero trámite. Hoxe, con todo, achegueime á sala máis temperán do normal, confirmei varias veces que tiña acceso e esperei con ganas ata que se acende a pantalla, ata que se anuncian os nomes dos actores en letra vermella. Hoxe tiven a primeira oportunidade de ver en pantalla grande unha película de Christian Petzold dentro da programación de Perlas.

Felix (Langston Uibel) e León (Thomas Schubert) viaxan á granxa costeira alemá para pasar o verán, un fotógrafo e outro escritor. Buscan tempo de calidade para traballar nos seus proxectos, pero a aparición de Nadja, unha das actrices favoritas de Paula Beer, rompe o ambiente tranquilo desexado. Obsesionado pola redacción do novo libro e pola excesiva avaricia, León cre que o mundo se puxo en contra, ignorando as miradas de desexo que se cruzan á súa ao redor e as boas intencións dos seus amigos. A medida que o ambiente se quenta, as chamas do interior de León permanecerán acendidas ata que se note a gloria do incendio forestal que ameaza a contorna.

O penetrante Rotter Himmel oculta inevitablemente o eco da cinematografía de Rohmer. E aos meus ollos tamén como Honeymoon do estadounidense Dan Sallitt. Porque si me preguntasen que pasa en Rotter Himmel, a miña resposta máis sincera sería que nada. Ou, polo menos, pouco. Entrevistas, paseos, ceas, diálogos, paseos, ceas, diálogos… As representacións magnéticas baseadas nun guión compacto sustentan o fluxo hipnótico da película na súa totalidade.

Neste sentido, Petzold non necesita unha bomba grande para construír unha trama penetrante. Esta vez escorrenta os misterios e pantasmas habituais das súas películas, eliminando a cuberta dos adornos argumentais, demostrando ser un dos narradores máis hábiles do cine contemporáneo.

Poucas presentacións necesitan o documental Bidasoa 2018-2023 e o seu director, Fermin Muguruza. O que se presenta na sección de Zinemira pretende ofrecer unha fotografía fiel e próxima ao que ocorreu –e construído– na fronteira do Bidasoa nos últimos anos. Para iso utiliza a animación, os testemuños e, como non, a música.

Poderiamos dicir que o documental se constrúe ao redor de tres ideas principais. O primeiro, contra os títulos provocativos do " río que mata", proclama Muguruza que o río non mata. Pola contra, sinala as políticas racistas e a persecución policial de todas as cores. E é que os migrantes toman camiños perigosos porque non poden cruzar a ponte de Santiago como calquera outro irunés, entre eles o río.

En segundo lugar, a película opta decididamente por recuperar a dignidade de quen tentan cruzar a fronteira. En ocasións, négase ás persoas migrantes o recoñecemento da súa humanidade, coma se nada estivese debaixo da etiqueta de "inmigrante". Neste sentido, a película comprométese a preservar a memoria de quen perderon a vida no Bidasoa no ano 2021, asumindo o seu nome e historia un papel central.

Por último, insístese en que o río é un punto de encontro e fonte de vida, e non só iso, senón tamén un berce de múltiples loitas e de profundas e amplas alianzas. Así o representan as palabras dos membros da Rede de Acollida que traballan en ambas as marxes do río e dos colectivos Bidasoa Inmigrante. O Bidasoa 2018-2023 só pode ser entendido como o resultado dun traballo comprometido tanto estes últimos como outros.