Hai, ás veces, a sensación de que todo está atado. Poderase ver de todo, mesmo na Sección Oficial, sempre baixo un marco. Vimos algúns toques de humor, dramas llorantes, suspenses, documentais, incluso unha película de terror –que analizaremos ao final desta crónica–.

O martes en Euskalerria Irratia preguntábanme si pódense agrupar. En certo xeito, dicía que si. Por temas, hanse visibilizado os intentos pola opresión e o empoderamiento da muller en diferentes historias, así como o traballo de coidado, representado con cargo a mulleres. Entre as películas que poderían aparecer nesta lista atópanse, entre outras, Os escintileos, O lugar da outra e Son Nevenka.

O marco pechouse moito máis en dous das tres actuacións que se realizaron este mércores. E, por tanto, deberiamos recuperar a idea anterior ao metafilm. Vimos dúas películas que viran ao redor dos momentos previos á morte: Le dernier souffle e Bound in Heaven, un francés e outro chinés.

Teñen un foco bastante diferente, pero ambos gardan o mesmo mensaxe: aínda que estean nos últimos tempos, hai que vivir.

Empecemos con Bound in Heaven (Encadeado ao ceo), se tivésemos que polo nun ranking co outro, poría máis alto ao chinés. Foi moi interesante. O cineasta Xin Huo debuta na longametraxe cun nivel inmellorable. Soubo atropelar á xente e saberao fóra do Festival.

Non foi moi orixinal, con todo, na creación de personaxes. A protagonista é unha atractiva muller duns 30 anos, cun modelo de vida estable e economicamente bo, que convive co seu marido. O home golpéalle brutalmente, e iso é o que máis sabemos del. Despois, a muller coñece na rúa a outro home que se dedica á revenda de entradas para grandes eventos e vive nunha situación precaria. Pois, como podedes imaxinar, ese segundo home é o que máis seduce á muller –porque é comprensible, amable e humilde–.

O problema é que este novo home ten unha enfermidade terminal. Non imos saber moi ben que, porque non vai ao médico, pode ser porque non ten diñeiro, pero tampouco parece que queira. Pon en práctica a lema de que hai que vivir até morrer. Tratará de facer todo o que queira, ou poida, coa axuda da muller, até o límite da súa saúde. Trátase dunha película que mostra un gran amor romántico, pero que está moi ben e moi ben traballado, sen caer nesa reflexión dun romance esaxerado.

A película é triste e así é, pero tamén ten unha poderosa mensaxe de optimismo. Iso pode facer que sexa tan duro. A película ten unha foto preciosa, a combinación de imaxe e son é fermosa, e pareceume especialmente interesante a imaxe que ten de China. Tiven unha representación moi diferente, moito máis urbana, moito máis real.

É unha película preciosa, e teño a sensación de que todos os telespectadores vanse a levar unha sorpresa, porque a película é aínda máis fermosa do que esperan.

Imos co segundo.

O cineasta Costa-Gavras fixo unha obra mestra. O director grego, un home dun cine político e comprometido, soubo mostrar tamén esa aliñación, ás súas 91 anos de idade, na película Le dernier souffle (O último alento). Ao público está a gustarlle, así se nota nos comentarios dos corredores, e así o notamos tamén no salón de actos do Kursaal, aínda que máis dun pechou os ollos e ouviuse un pequeno ronquido... É o sexto día e pesa a sobremesa.

A película de Gravas fala sobre a vixilancia paliativa desde un punto de vista médico. Os pacientes tamén aparecerán, por suposto, pero os dous protagonistas aparecerán vestidos de bata. Fabrice Toussaint é un escritor de primeira. Escribiu numerosos libros sobre medicamento, sobre ciencia desde o punto de vista humano, e agora penétrase no campo dos coidados paliativos para escribir un novo libro, baixo a dirección do experto nesta especialidade Augustin. Pero Fabricio non só ten as preguntas e preocupacións propias da redacción do libro, senón que acaban de atopar unha pequena mancha no seu estómago. Lévao en segredo, só a súa muller sábeo.

Veremos a unha chea de pacientes que están ao final da súa vida e iranse tal e como viñeron. Iso é o que fai especial á película. Por quenda, coma se dun capítulo dunha serie tratásese, coñeceremos ao enfermo e á súa familia, e unha vez canalizado o seu caso, o seguinte paciente porase á vez. Pero en absoluto é Grey’s Anatomy ou algo así –porque non hai amor afectivo esporádico, para empezar–.

Un paciente, un mundo. Tamén nos fala de que o médico nos diga ao paciente ou á súa familia evidencias, verdades completas, medias verdades ou medias mentiras, e tamén, por suposto, do medo á morte, a aceptación... De chegar con dignidade a respirar o último suspiro.

A película é lenta e dura. O fío pódese seguir facilmente, pero iso non quere dicir que non se teña que preparar un mesmo para ver a película. De todos os xeitos, e niso acertou Gavras, Le dernier souffle é unha película positiva.

Unha película totalmente diferente: de terror, de serie e non tan boa, pero digna de verse.

A delegación española de Amazon Prime presentou o seu gran produto de outono: O pranto. Compite na Sección Oficial. Unha desas ideas de José Luís Rebordinos, director do Festival, é que unha película de terror compite pola Cuncha de Ouro. Non é unha mala decisión, porque non é tan habitual. Pero hai que acertar coa película.

A sesión das 08:30 da mañá non atraeu á xente pola rúa. Se se vendeu a cuarta parte das entradas, menos mal. Parece que hai medo ao medo, ou a hora non axudaba... Pero a verdade é que non foi tan terrible. O trailer engana un pouco, porque parece que é unha película de moita tensión... Pero bo, para iso están os trailers, para atraer á xente.

Gustoume a forma de organizar a película: ten un prólogo, dous partes grandes e un epílogo. A trama principal explícase nesta primeira gran parte e logo profúndase máis. Dun día para outro, Aurora (Ester Expósito), unha moza duns 20 anos, comeza a ver a un ancián que non coñece, coma se estivese a lle perseguir. Ocórrelle de forma macabra, dá medo, é un verdadeiro misterio: só vese en vídeos e fotos, non en ollos humanos, e non se ve tan ben. Pero a historia dese vello tipo vai máis aló das fotos, xa que non só dá medo, senón que vai matar a unha persoa. Aurora é a única que ve o suceso e, como en moitas películas de terror, ninguén cree na vítima.

Nese primeiro troncho, aos poucos iremos profundando no misterio. Aurora é adoptada, de orixe arxentina, e a súa nai morrerá un mes antes do comezo da película. Aurora non tiña noticias súas, xa que os pais actuais confésanlles que non era “conveniente” coñecelas. Velaquí outro misterio. A película retrocede á mocidade da nai de Aurora, o segundo dos trucos da película.

A película non está mal, é entretida, e vela na gran pantalla pode merecer a pena porque ten uns sons e imaxes preciosos, especialmente na segunda parte da película. A pesar de todo, é evidente, e nótase, que se trata dunha película de face ás plataformas. E si fixese un pouco máis longo, podería ser unha serie tranquila. Ademais, ten escenas que non son convincentes e algunhas pasaxes que son demasiado esperanzadores e que non axudan demasiado á película.

O que probablemente axudará á película é a presenza da actriz Ester Exposito. Móstrase na fotografía da portada da película e en todos as fotogramas que abriron até agora. El mesmo dixo que o terror é o seu xénero fílmico favorito. Así o dixo na rolda de prensa posterior á concentración. Na rolda de prensa tamén respondeu a preguntas que non se lle dirixiron explicitamente. Xunto a el estaba Mathilde Olliver, que se facía pasar pola súa nai; si na rolda de prensa de media hora falou un minuto, medio mal.

Críticas ás críticas, se queredes reservar un espazo para un fin de semana e velas, seguro que vos entreterán as películas. Proxectarase nas salas de cine en primeiro lugar.