O día 8 de marzo celebrouse o Día da Muller en todo o mundo, con gran zumbido reivindicativo pola igualdade, a través de miles de manifestacións rueiras. O slogan máis repetitivo na cadencia repetitiva: "O patriarcado caerá e gañará o feminismo".

É certo que o ámbito de decisión de moitos temas básicos segue estando en mans dos homes, como a supervivencia e a seguridade material, a formación e a seguridade no traballo, así como o dereito a ocuparse do dereito, o control, a protección, a promoción, etc. Pero tamén é certo que a solución non é investir en posicións de poder e de goberno. E moito menos tratar de facelo mantendo as mesmas intencións, actitudes e estratexias de dominio, persuasión ou adoctrinamiento, como sempre utilizamos os homes, especialmente nos ámbitos doutrinal, político, empresarial, laboral e familiar.

Nos actos conmemorativos do Día da Muller, aparecen tamén dous feitos que historicamente os homes organizamos para a reivindicación popular: unha manifestación masiva, gritando e, sobre todo, unha consigna como o mantra ou a ladaíña contra alguén, e despois unha frase triunfalista a favor de quen promove a manifestación... Iso é a igualdade?

Quen dominan as axendas mundiais e manéxanas en base a ideoloxías de control mental coñecen moi ben o poder das palabras que miles de voces gritan simultaneamente cun slogan determinado, especialmente, e até hoxe, o poder dos credos relixiosos que existen nos seus centros de canto e oración. Substitúen aos telpredicadores da política como relixións e aos telepredicadores da ciencia como dogmas... para o mesmo.

Falar é crear, e o falado respírase. Todos tentan deixar palabras e palabras e máis palabras como átomos potencialmente xeradores suspendidos sobre a atmosfera que ao respirar poden converterse en accións. A palabra, reflexionada ou non, xorde dun pensamento e, no caso que nos ocupa, dunha conspiración mental.

Si analizamos os acontecementos cotiáns do mundo, do país, da comunidade, das familias e de todos, é unha loita rural, unha batalla, mesmo na mente e na mente das persoas. É importante saber como e por que chegamos a isto, e é máis importante saber para que nos trouxeron a isto quen utilizan estas consignas globais.

Todos queremos vivir e facer a paz no mundo... case todos. Con todo, a humanidade non coñece o diagnóstico da principal causa oculta que o impide e, en consecuencia, non somos capaces de espertar en nós mesmos esa vontade. Unindo a paz interior de todas as persoas nace o pobo da paz, e así se multiplicarían máis pobos da paz ata que se impón a paz en todo o planeta, pero a clave é que empeza por un mesmo, respirar por nós mesmos e espertarse nun mesmo.

Pasou o Día da Muller. Tamén sería desexable celebrar o Día da Paz co Mundo, baseándose no propio e no seu mundo individual, para saír ao exterior e sementar coa voz, como palabras que poden respirar para todos. Suma de vontades que parecerían da paz no mundo; o "milagre" tan esperado e o que falta do humano.

Non hai milagres. Espertar a conciencia de ser e descubrir a razón da nosa existencia (quen son? de onde veño? onde vou?) é o maior milagre que se pode dar hoxe en día nun ser humano. A clave: corrixir comportamentos.

Só dúas premisas sobre a paz mundial a partir do día seguinte ao Día da Paz polo Mundo: que ese día os adultos non falen nin unha soa palabra, e que os nenos, pero sobre todo as nenas de todo o mundo, canten constantemente, reguen inocentemente a atmosfera respiratoria. Orixinal e real... o milagre do cambio de sucesos a través da luz recollida en palabras.

Nada é por nada e non hai consecuencias sen causa. A paz ou a ausencia de paz que garda a luz destas palabras é a mesma que entrou coa comida por esa boca. Así, como é importante saber que facer para sementar a paz coas nosas palabras, é máis importante saber que hai que deixar de facer...

Iulen Lizaso Aldalur