O historiador e xornalista arxentino Osvaldo Bayer escribe unha marabillosa novela titulada Rainer e Minou, transoceánica e pouco coñecida nesta parte do océano. Bastante clarificador sobre o trato e o comportamento dos xudeus como consecuencia da Segunda Guerra Mundial e despois, que recolle os parágrafos e frases soltas que o ilustran.

Viaxando desde Arxentina a Alemaña nos anos setenta, o protagonista xudeu Minou “aprendeu a ser xudeu en Alemaña. (...) Aí comezou a aprender a ser xudeu. Para el todos os alemáns eran inimigos, todos eles asasinos do seu Pobo. E desde o principio o alemán fixo sentir aos asasinos. Facerlle sentir culpable”.

Conta un amigo xudeu de Minou: "Si vou ao cine e as entradas están esgotadas, berro ao vendedor: 'Mire, claro, a min non me quere vender entradas porque son xudeu, non?'. Enseguida chámame o vendedor e alguén me vén e déixame entrar e colócame no mellor asento. Porque hai que facer pagar aos alemáns polo que fixeron".

O intelectual anarquista Osvaldo Bayer ofrécenos bos exemplos do entón contexto e ambiente de Alemaña, anécdotas de gran claridade para que nós tamén comprendamos mellor o complexo de culpa da Alemaña actual, o comportamento de Israel e da presidenta da Comisión Europea, Ursula Von der Leyen, consecuencia do complexo que aínda non superaron.

Tamén se conta como un historiador xudeu creou o concepto de “normalidade do esquecemento” para acusar os alemáns da posguerra de impedir a matanza xudía e, con todo, volver á normalidade, convertendo aos xudeus en vítimas de primeira categoría, xa que os xitanos, homosexuais, esquerdas, etc., exterminados nesa escalonamiento non son considerados vítimas de primeira categoría, nin sequera vinte millóns de traballos gerviéticos.

Até onde nos meteron o caso xudeu como exemplo de matanza, que tamén no propio Dicionario Elhuyar aparece no exemplo da matanza “responsable das terribles matanzas xudías”. Moi ilustrativo, xa que outro exemplo máis próximo podía ser o da elea funeraria: “Os asasinatos das mulleres consideradas bruxas foron ordenados polos tribunais de Santo Oficio”, ou ben “a matanza de Béziers contra os herex, onde todos, nenos, agudas, masacrados, non saíron ningún, ningún vivo”, ou, co paso do tempo, o tres amigos da República de máis alá. Na miña opinión, son exemplos moito máis próximos.

En que consisten as contas, existe o risco de considerar como normal a matanza de Israel en Gaza, xa que na medida en que se converteu nunha masacre cotiá é considerada como normal polos sionistas e os seus axentes baixo a escusa da autodefensa, e tentan impor a “normalidade da matanza”.

O que non é normal é a impunidade dos sionistas e a morneza da Comisión Europea, mellor entendida ao coñecer ese trauma dos alemáns insuperados que vén de hai tempo.

Josu Jiménez Maia, escritor