Nas últimas semanas estiven pendente dos debates sobre a nova Lei de Educación na CAPV. Non vou negar que me quedei pampo coas dinámicas e argumentos que apareceron nelas e, en xeral, cos valores e os puntos de partida políticos que subxacen.

Preocupoume especialmente un argumento (político), que foi defendido por un sector do espazo abertzale que vén do mundo das ikastolas: “Hai que superar o debate público-privado”. Esta formulación interesada daría lugar a un longo debate, pero dous son os elementos contrapostos que realmente me sorprenden.

Por unha banda, o argumento parte da crítica do Estado liberal, pero complementa unha argumentación aínda máis liberal: que, co fin de dar resposta a intereses non controlados e privados (é dicir, non pensados en beneficio de todos), os centros non públicos poidan xestionar libremente o diñeiro público (é dicir, de todos), en igualdade de condicións cos centros públicos. Vai en contra da xustiza social que busca a igualdade.

Doutra banda, déixase ao carón que o fin da dicotomía público-privada fomenta os valores do neoliberalismo, como tantos países e comunidades ensináronnos, polo que só beneficia á clase media e aos ricos. Utilizaremos a mesma argumentación para pensar e reorganizar o sistema sanitario? Ou de pensións?

Nun territorio no que a segregación aumenta día a día, pode dicirse que o modelo de ikastola que xurdiu hai décadas se salva co diñeiro e que está preto da inocencia. A nosa sociedade está en grave crise, e o único futuro posible é afrontar esta situación cunha mirada que parta da igualdade e a xustiza social. Todo iso en detrimento de todos, e só para o interese duns poucos.