A conselleira de Educación, Cristina Uriarte, ratificou o pasado outubro que a CAV contaría cunha nova lei de educación no primeiro trimestre de 2020, pero, dada a traxectoria do proxecto, poucas persoas esperábanllo. Uriarte, que leva sete anos anunciando a lei, era o gran obxectivo marcado polo Goberno Vasco para a pasada lexislatura, pero non o conseguiu.

Desde o principio, a noticia da nova lei foi moi suspicaz por parte de diversos axentes que traballan na defensa da escola pública: en resumo, estes axentes cren que a incorporación da lei á escola concertada vai prexudicar á escola pública, e teñen claro que a escola pública ten que ser unha prioridade. Así, foi unha faísca a oportunidade dunha nova distribución de recursos e financiamento dos centros educativos, co fin de enturbar a relación entre públicos e concertados. A segregación do alumnado foi un dos principais campos de xogo desta relación amargada –o alumnado con necesidades especiais dedícase sobre todo ás escolas públicas, e a escola pública acusa ao concertado de non actuar correctamente–.

Ante iso, que fixo o Goberno Vasco? Unha reunión tras outra coas escolas públicas e concertadas? Discutir sobre temas espiñentos unha e outra vez cuns e outros? Buscar alianzas cos partidos políticos para asegurar unha lei estable? Pois non: Do mesmo xeito que cando se aprobou Heziberri, e como se acusou ao Departamento de Educación doutros moitos procesos e crises, nesta ocasión tamén se lle acusa de ignorar á comunidade educativa nos espazos de decisión e de actuar de forma unilateral. Tras máis de seis anos de traballo, en outubro de 2019, Cristina Uriarte presentou no Parlamento un documento de reflexión, un documento que non é nin un proxecto de lei, elaborado pola administración e os seus expertos, e para falar diso convocaron a dúas reunións a personalidades do ámbito educativo, que posteriormente foi aprobado polo Consello Escolar de Euskadi. Tampouco discutiu cos partidos políticos.

O resultado, un borrador que satisfixo moi pouco a ninguén: por exemplo, sobre o ámbito do financiamento tan básico, non di nada; fala tamén da segregación escolar que está no centro do debate, sen propor medidas concretas –un ano antes, o Goberno rexeitou a proposición de lei parlamentaria presentada pola plataforma Zubiak Eraikiz para superar a segregación escolar, argumentando que a nova lei educativa abordaría o tema–; nin detalles sobre a estabilización do profesorado…

Con estes antecedentes, é difícil saber que pasará coa intención de lei na nova lexislatura. Si o PNV-PSE segue gobernando, van agarrar a pataca quente ou a van a deixar na cuneta? Á fin e ao cabo, non falta nada que facer no ámbito da Educación, e durante este oito anos Cristina Uriarte tivo que traballar en numerosas frontes, o último, moi criticado pola xestión realizada desde o departamento de Educación en relación coa COVID-19. Seguirá Uriarte á fronte da Educación, si goberna o PNV-PSE, ou alguén máis asumirá a dirección do barco, nun momento no que toda a comunidade educativa mira con preocupación a setembro?