Bertsoa bertsolaritza, bertsoa bertsolaritza, abríronme a ficha. No micrófono perdeume a vida. Aí foime a vida, o bertso foi o bertsolarismo.

Tres novos bertsolaris crearon e encarnado esta obra de teatro sobre as vibracións e as preocupacións da saia do bertsolarismo. Rimas e melodía, coñecemento e contexto. Micrófono e voz. Competencia. Chamada. Complexos, miradas, o foco, presión, fama e aplauso. Obsesión. Un grolo. Medalla e trofeo. Máscaras, coraxe e celo. O mundo do bertsolarismo, até o punto de ser máxico, ten o seu camiño.

 

Contan as súas vivencias en primeira persoa, xa que a idea xurdiu na comida dos Encontros Mundiais de Mulleres de Bertsolaris de Bizkaia, mentres falaban das súas inquietudes, segundo contaron en Bertsoa.eus. Saíron da zona de confort e atrevéronse a mesturar dúas disciplinas artísticas, superando as estreitezas do bertso e cedéndoo ao corpo, xa que hai moitas formas de falar, mesmo de ser visto e escoitado.

 

Soporte sen micrófono e foco de sombra. Talles foron os elementos utilizados. Unha escenografía sinxela, pero chea de importancia. Os obxectos máis comúns que se utilizan no mundo do bertsolarismo transformáronse e utilizáronse á carta. Tamén mostraron a parte traseira do escenario e o percorrido até o micrófono na cabeza e o corpo.

 

A obra combina tradición e dinámicas de teatro contemporáneo. Cada vez son máis os creadores que no mundo do bertso anímanse a superar os límites da estrutura: bertsos musicados, novas melodías, xogos… Nesta obra cantaron todos os dialogos, pero hai outras expresións. tamén. Con todo, a unión entre o bertsolarismo e o teatro ten os seus límites. A pesar de que a enerxía e a paixón dos actores son evidentes, este tipo de narrativa fracciona o relato coma se estivesen a loitar por atopar un espazo común entre ambas as disciplinas. Isto fai que algúns momentos non sexan tan máxicos, afastar ao público, sobre todo aos que non están afeitos ao bertsolarismo. Cando o aceptas, tamén hai unha oportunidade para gozar e estreitar de novo a relación entre os interlocutores. Devandito isto, está claro que o punto máis forte do tres creadores é a palabra, que buscou a súa propia beleza ás palabras.

 

Con todo iso queren convidar o público a reflexionar. Entre outras cousas, sobre a carga da cara pública, sobre a mirada, sobre o rexeitamento do corpo, sobre a presión da competencia, sobre a familia, sobre a mocidade e a novidade, sobre a elección, a proposta ou a aceptación das melodías, sobre a ganancia e a non ganancia, sobre o ser e o non ser. Como deixar o superficial nunha estrutura superficial? É, sen dúbida, un testemuño de resiliencia e creatividade.