No evento, varios organizadores falaron sobre a traxectoria de Redadega, que xa non é tan nova, felicitando á sociedade bretoa polos seus logros nos últimos dez anos. Lembraron que algúns bretóns que antes se embarcaron na Korrika vasca, comezaron a construír o soño de volta a casa e así naceu a primeira Redadega que en 2008 percorreu un total de 600 quilómetros. Así, 10 anos e 5.000 quilómetros despois, a marcha que desenvolveu a súa propia vida e personalidade, mantén a súa fraternidad con Euskal Herria, e continúan dándose forzas entre si.

Ambos teñen as súas similitudes nas reivindicacións; unha punción de adrenalina para os oradores da última lingua celta que se fala no continente e unha motivación para aprender a lingua para quen non a domina; unha clara reivindicación da oficialidade da lingua; ou unha recomposición baseada nos indicios históricos e políticos da rexión bretoa (catro do cinco departamentos que se consideran bretóns forman oficialmente parte da rexión). Pero hai, sobre todo, un intento de visibilizar unha realidade, un breton lives matter, tanto para o Estado como para o resto da poboación de Bretaña.

Aquí podemos ver a V. Canción de Redadega:

Chegados ao continente nos séculos V e VII, o bretón empezou a perder forza a partir da Idade Media, deixando unha pegada a cada paso. Así nace o galés, unha lingua románica influenciada polo bretón. Na actualidade, a poboación rolda o catro millóns de habitantes, e son 200.000 os que falan bretón e 200.000 os que saben falar galés. Con todo, nun e outro lado da fronteira lingüística, non poden vivir nesas linguas. Ademais, unha gran maioría dos falantes teñen máis de 60 anos. De novo, breton lives matter.

E cal sería a saída nesta situación? Superar de súpeto os complexos creados polo centralismo francés nas xeracións máis antigas? Que os pais preocupados leven aos seus fillos a aprender un idioma que eles non aprenderon? Que os mozos leven a lingua ás súas costas? De momento hai varias preguntas e respostas, e algúns pasos, correndo: Redadeg.