Heartstopper é unha historia tenra e bondadosa cun final feliz –aínda que reflicte moi ben a persecución homofóbica e transfóbica ou as dificultades de saír do armario–, e iso é precisamente o que agradeceu a moita xente de máis dunha idade, “porque se nos negou a tenrura homosexual”, di un tuitero. Os primeiros bicos e miradas, a excitación do contacto, a toma da man… Son imaxes cheas de inxenuidade, vistas en múltiples tramas románticas, pero non coa absolución de dous nenos protagonistas. Algún mesmo comentou que ver a serie foi catártico, porque en comparación con esa inocente historia escoitouse nas redes sociais o bofetón da realidade: son moitas as persoas que pecharon as súas portas á posibilidade de vivir unha historia como a da adolescencia, ata que a idade, o tempo, a madurez, a paciencia… déronlles forza suficiente para saír do armario.

Con referentes como Heartstopper, as novas xeracións teñen a oportunidade de vivir doutra maneira a súa identidade e as súas relacións, porque a mocidade ten máis exemplos para interiorizar que é posible sacar á luz o que eles mesmos tiveron que reprimir. Pero aínda que haxa máis referentes, sería bo preguntar aos mozos se é fácil e cómodo saír do armario na contorna escolar actual e na sociedade actual, dicir á persoa do mesmo sexo que che gusta que che gusta, sen temor a que che volva.