Falaron das principais institucións do capital a nivel mundial e anunciaron o que esperaban: que o crecemento económico retardarase, que as previsións dos gobernos non se van a cumprir e que “a nova crise económica” vai tomar forma de desemprego e pobreza para os traballadores. Non se trata dunha nova crise, senón dun exemplo máis da impotencia do sistema para saír da crise estrutural.

Iñigo Urkullu xa dixo que o Aberri Eguna non é o momento de esixir ao sector público o que non ten para el. Cada un terá que facer fronte ao que vén cos seus propios recursos. E non nos equivoquemos, máis aló do que vimos na contorna durante as vacacións, a realidade que non vemos é para cada vez máis.

Quen perderon a oportunidade de aforrar, quen teñen dificultades para satisfacer as súas necesidades básicas no mercado, os traballadores que se quedaron sen capacidade de resistencia, as mulleres que son castigadas economicamente por atender ao coidado… e as institucións que regalaron ao mercado as estruturas económicas fundamentais para facer fronte a todo iso.

Retardar o crecemento económico non é unha mala noticia en si mesmo. De feito, debería ser un obxectivo político, nun momento no que nos queren afacer vivir guerras mundiais de control dos recursos naturais. O benestar ligado ao crecemento deu os seus froitos, somos moitos os que coincidimos no diagnóstico.

O que nos falta son acordos e alianzas para construír un sistema baseado na redistribución e o modelo de vida sostible. Hai persoal, hai propostas, hai razóns para camiñar cara a ese camiño. Ao día seguinte de Aberri Eguna, pronto Primeiro de Maio.