Ía escribir con fatiga unha columna, pero pareceume un ridículo finxir que aos 19 anos derrubouse: rendido, canso, decepcionado, coma se este mundo me negou. Pareceume máis ridículo aínda soñar cos pequenos panecillos que nos quedan, perderme na elección dunha última fuxida, pelexar un pouco para que o problema sexa para outro.

Viviremos ben, tranquilos, ben.

Non quero que me caian nunha caricatura, pero paréceme xa inxusto que me compensen, que busquen a transaccional, que me conformen coa boa vontade,

si, compréndoche

Dicir.

Penso no que teño que escribir e aborrezco as palabras que son militantes de si mesmo: fuxir da definición da revolución e organizar a alternativa nese soño que parece que non vives.

Capital incluído

(Palabra de capital para substituír á burguesía, rede flag).

Cunha humildade equivocada din que foi un erro, que foi votado involuntariamente, que realmente non o protexeu… e sacan un espazo libre para falar da miña clase.

O inocente sente culpable de todo o servilismo do mundo, cando se lle persuadiu de que non ten nada que facer, e así mesmo sente vencido cando non ten máis remedio que gañar esa expropiación. Necesitamos repouso, e isto só darase pola forza:

• De calidade

• Gratuíta

• Universal

• Dean-

• Todo

• Querémolo.

Cando eu era mozo

Cando eu sexa mozo.

Rede Flag

Bandeira vermella.

Alguén dixo isto aquí en ARGIA e creo que falará diso esta semana en Euskal Herria:

“Non quero ser un escritor que escribe contra a burguesía, pero que non ten ningún problema coa burguesía; non quero ser un escritor que escribe para a súa clase pero que non pelexa pola súa clase. Paréceme hipócrita e falsa, repúgname. Con todo, non o xulgo, ás veces son demasiado moralista. Pero a min, a verdade, esa actitude dáme noxo, e non durmiría tranquilo pola noite”.