O pasado 1 de agosto, unha decena de persoas da familia estivemos en Aranguren. Dous mozos de Aranzadi deron a coñecer de primeira man as escavacións e traballos que se están levando a cabo en Irulegi. Esta visita é moi recomendable, xa que recolle a dimensión do traballo que están a realizar.

A medio camiño, na primeira parada, os de Aranzadi preguntáronnos si algunha vez estiveramos en Aranguren ou si coñeciámolo. Díxenlle que nunca estivera alí, pero que coñecía o val pola loita dos veciños contra o vertedoiro. O mozo de Aranzadi confirma mencionar (el non o creou neses anos) e asegura que "grazas a" esa loita reunir o Concello de Aranguren e constituíuse a mancomunidade. Esta mancomunidade apoiou as escavacións de Irulegi. O Goberno de Navarra non participou no financiamento.

Primeiro asombro e primeira reflexión: por que? A resposta tamén a coñecen vostedes.

Antes de chegar ao castelo de Irulegi, coñecemos os restos do pobo vascón, como vivían, como se constrúen as distintas hipóteses, ás veces confirmadas por outro achado ou que todo se derruba.

Ese pobo vascón foi destruído. Esnaquizada polos romanos, nunha soa rúa localizáronse 102 puntas de frechas. Unha matanza.

Cando volviamos a casa, non podía deixar de pensar en como este pobo vascón foi destruído e 2.500 anos despois os veciños de Aranguren volveron facer fronte á agresión. Lembro unha foto aparecida nos xornais na que se podía ver aos veciños que estaban a deter máquinas cos seus corpos e a un párroco que sangraba dunha ferida na cabeza. Recordo como dicían na televisión que eran violentos, que eran como terroristas, que foran golpeados e detidos.

Ouvimos que o texto que aparece na man de Irulegi é o anterior eúscaro, o protoeuskera ou outra lingua anterior ao eúscaro. Son cousas moi importantes para os filólogos, pero a min, a verdade, cinco.

Acabamos de saber que por facer fronte ao proxecto destrutivo que queren levar a cabo en Aroztegia serán xulgados catro cidadáns, aos que se lles piden grandes cárceres e multas económicas. E na televisión seguimos escoitándoo. O mesmo discurso... outra vez.

Nós somos un fino fío que desde esa man de Irulegi, quizais antes, está a abrirse camiño entre as cadeas. O fío que inventou a ikastola, o fío que se estraña correndo detrás dunha testemuña, o que cortou os cables do pantano de Itoiz e paralizou as centrais nucleares, é o mesmo fío que se colocou ante as máquinas que estaban a construír o vertedoiro de Aranguren, o que paralizou o macroproyecto de Aroztegi. Un fío fino, vello e crebadizo talvez, que facía o seu camiño...

Non sei si eses vascones de Irulegi soltaban ou non relinchos. Nin sequera sei si pódese saber. O que sei é que sentín o eco do seu relincho, claro, alto, forte.

Kontxita Beitia