Era o 10 de maio de 2013. A cita estaba xa establecida: 12:30 na Alameda de Ondarroa. Argumentando que era unha “época de solucións”, saltou a orde de encarceramento remitida pola Audiencia Nacional de España e o ondarrutarra Urtza Alkorta anunciou que estaría “cos cidadáns e cos amigos” á hora e lugar sinalados. Até entón, Alkorta estaba á orde de buscar e deter, segundo a Audiencia Nacional de España.

Alkorta afirmou firmemente que era o momento de “baleirar os cárceres”. E tomando a rúa que vén por baixo da Praza de Música de Ondarroa, desde onde estaba escondida, Alameda apareceu á metade. Atopouse de fronte con amigos, coñecidos, xornalistas e cámaras. Entre os aplausos, Alkorta sentou no solo. E nese mesmo momento instalouse na Alameda o primeiro outeiro da Zona Libre de Ondarroa.

Alarma a alarma, acto a acto, a resistencia continuaba. Pero Urtza Alkorta seguía alí. Cansa, pero alí. Ao seu ao redor seguíanlle dando forza novas, maiores e maiores.

Cando chegou o 15 de maio, a forza do Centro Libre de Ondarroa era enorme. Con todo, o son do turro non paraba de acender a alarma, era o último día. Chovía e eran as 05:00 da madrugada. Púxose roupa para estar baixo a choiva, repasáronse os pasos que se deron cando o turrón golpeou e a Ponte de Plaiko empezou a encherse de xente. A camisa colocouse no centro. Había tanta xente que a xente tapaba a ponte. A ambos os dous lados da ponte o paso estaba obstaculizado pola afluencia de público.

Tanto pola auga como pola estrada, máis de 30 furgóns da Ertzaintza apareceron en poucos minutos. 300 ertzainas participaron na operación policial.

Dúas horas. Ese foi o tempo transcorrido desde que a ponte morreu ata que Alkorta quedou detido. Silenciado, Alkorta ingresou no furgón e foi trasladado ao cárcere de Zaballa. Os berros de solidariedade non foron silenciados.

O que nun principio era unha cita para unir forzas, converteuse nunha mostra da forza dun pobo. Alameda converteuse no centro das reivindicacións. A frase que supostamente duraría minutos alargouse aos días. E as pingas de solidariedade convertéronse en ondas. Do 10 ao 15 de maio, a Zona Libre de Ondarroa foi tomando forza cada minuto, hora a hora e día. E aínda se fixo máis forte a colaboración e a colaboración cidadá. A Zona Libre durou cinco días. 117 horas

Libre. Unha vez cumprida a prisión de dous anos e medio, quedará libre o 14 de novembro de 2015, sobre as 09:00 horas. Chegou a Ondarroa ás 19:00. Apareceu no mesmo lugar que os ertzainas: Ponte de Plaiko.

Fotos de Lea-Artibai e Mutriku Hitza: