EMEADEDEI + MAHL KOBAT CANDO:
2 de febreiro.
ONDE: Gaztetxe de Zuia, en Murgia.
----------------------------------------------------
O 20 de setembro do pasado ano tivemos coñecemento por primeira vez do colectivo musical no perfil da rede social que acababan de crear: “Aquí está Hil dá Laboa!”. En Zuia (Álava) e Zure Zeuk Egin céntrase na filosofía, contra a mercantilización da arte e a favor da escena local autogestionada.
Con ganas de coñecer o proxecto, dirixímonos a el o domingo ao mediodía. Pouco antes das dúas da madrugada, a solista de Estella Maddi ou Emeadedei comezou a súa andaina. Na súa primeira actuación, destacou que é a primeira vez que actúa nun escenario fóra de Navarra. Compartiu connosco sete cancións que reuniu no seu primeiro longo Bukasuna (2024), un experimento rap e composicións propias de Federico García Lorca, Oskorri e Jorge Drexrel. E que queredes que vos diga, eu non chego a explicalo todo, a convidarvos ou a acudir ao próximo directo. Porque escoitar e ver en directo esta carta sonora de amor e fin é unha experiencia difícil de explicar.
Tras o desvelo, BEÑAT Bidegain deu inicio ao directo cunha canción de Itoiz no tocadiscos, nesta cuarta edición do proxecto individual Mahl Kobat, lanzado en decembro.Antes de tocar en fila o seu disco "como esnaquizar a unha persoa" (2024), para medir a súa localización no momento, tocou unha versión de Rodrigo Amarante. E despois chegou o relato corpóreo e musicalizado da autodestrución. Unha narrativa da tristeza manifestada desde a sinxeleza. Na interacción da voz, a guitarra e o corpo, estas cancións son as formas que adopta a vivencia do actuar contra un mesmo, na relación cun mesmo, na imposibilidade da relación cos demais, na cólera, na impotencia e na dor.
Tamén neste caso resúltame difícil contar o directo, porque os ecos dos meus pensamentos, nos que estiven sumido nun bulebule propio, embazaron a miña mirada. Ademais, o feito de que se recollan dous poemas dos que foi compañeiro de viaxe naquela época convertidos en cancións, costa explicalos. Seguramente se pode reunir no pensamento de que tamén se trata de min. E de nós. No gaztetxe de Zuia, máis aló do tablado, podíanse ver máis dunha bágoa.
Na viaxe de volta , confirmámonos que foi un planazo. “A chorar a un concerto?”. Para os que me preguntaron por asombro, isto é unha resposta. Simon Frithi leu que a música ten a función de administrar a relación entre a nosa vida emocional privada e pública, dando forma, voz e son ás propias emocións, converténdose na forma pública das manifestacións privadas. A proposta en directo de Mahl Kobat é crear un espazo para a quietud persoal no colectivo e no público. E o mimo, o respecto e o coidado que iso require non se atopan fáciles. Con todo, en lugar dunha continua fuxida cara a adiante, necesitamos inevitablemente os sons e as palabras que conducen aos propios bulebules. Tamén lugares cálidos para soportalos colectivamente. Nestes tempos de individualización, para que a tristeza tamén ocupe o seu lugar na lista de lexítimas expresións colectivas das emocións.