“A osteopatía é outra rama do medicamento, outra técnica de diagnóstico e tratamento”. Con estas palabras explica que é a osteopatía Amaia Estanga. Comenta que ás veces é difícil explicar o que é e que é mellor probalo: “O obxectivo é identificar que está a ocorrer no corpo para evitar que se repitan lesións e desenvolver ferramentas”.

Combina a osteopatía coa fisioterapia segundo as necesidades do paciente, pero sobre todo a osteopatía porque diagnostica “mellor”: “Utilízoa para diagnosticar e tratar e ao final fago un pouco de fisioterapia para liberar máis”. Con todo, si observa que se lle fai “máis difícil” porque o paciente prefire a fisioterapia, adáptase ás expectativas do paciente.

Engade que a actitude do paciente inflúe moito e que para moitos é “moi raro” traballar cos ollos pechos e en silencio: “Ao tratar sempre sentimos algo, pero cando os pacientes non senten teñen outra sensibilidade, cren que non fixemos nada”. Di que nestes casos quéixanse, pero hai algúns que logo ven unha mellora e piden desculpas pola actitude.

A osteopatía baséase en tres principios xerais: cura espontánea, integridade e movemento. “Todos os corpos teñen a capacidade de curarse por si mesmos, pero cando as circunstancias o impiden, axudamos a reiniciar a cura espontánea mediante a osteopatía”, explica.

Ademais, di que hai que fixarse nas lesións desde unha mirada colectiva e global: “Todos os tecidos están conectados e algo que hai nun lugar pode afectar ao outro”.

Escoitar o corpo

Engade que o corpo ten movemento antes de nacer espontaneamente e que ao tratalo senten coas mans: “Si pérdese o movemento prodúcese unha lesión, por exemplo, si o fígado perde o movemento queda quieto, e como non realiza ben a función, por exemplo, pode ocorrer que teña dor no ombreiro”. O obxectivo é, por tanto, reactivar o movemento a través da fisioterapia “Para iso é importante ir escoitando o corpo até onde non hai movemento”.

Ante a imposibilidade de realizar unha osteopatía no Sistema Público de Saúde de Hego Euskal Herria e a dificultade de acceso ás listas, Estanga atende en privado: “Demostrada como non está legal e cientificamente demostrada, non podemos facer nada e si facemos trampas hai riscos”. En Iparralde, pola contra, hai máis oportunidades.

Estanga cre que a falta de oportunidades é “deixar ao carón” e “privatizar” outras formas de traballar: “Faríao a gusto no traballo público, pero estamos limitados”. Engade que non se lle dá a importancia suficiente: “Son catro anos de estudos e temos que controlar a fisiología e a anatomía; noutros países os osteópatas teñen máis prestixio”.