Que día esperades que sexa?

Gustaríanos que a loita fose un día multitudinario. Chegamos a estas manifestacións desde a primeira Folga Feminista Xeneral. Conseguimos facer historia na Folga Xeral, centrando a cuestión do coidado, interpelamos directamente ás institucións e asumimos as reivindicacións da maioría da sociedade. Hoxe temos o mesmo obxectivo. Volveremos saír á rúa para denunciar a situación que vivimos as mulleres e tomar as medidas necesarias. A nosa forza está por encima da hipocrisía institucional e dos intentos de apropiación discursiva.

Foi a Folga Xeral un espazo de reflexión?

O Movemento Feminista ha posto o tema do coidado nas rúas e na axenda política da sociedade. Reflexionar sobre os coidados é un logro político e non é pouco. O que mal valoramos é que non recibimos resposta ás mesas de diálogo que solicitamos ao goberno.

Subliñan que o 8 de Marzo non é un día de celebración, senón de loita e denuncia. Temédesvos que a xente o tome como unha celebración?

Si. Sabemos que os días que están tan fixos na axenda teñen ese risco. Ademais, as institucións despolitizan este tipo de días e reivindicacións. O noso obxectivo sempre é cumprir as rúas e sacar á rúa reivindicacións sólidas.

Reivindican unha vez máis o coidado. Que consecuencias ten o actual sistema de vixilancia?

Reivindicamos non negociar co coidado e coas nosas vidas, e queremos sacar á luz e denunciar as consecuencias diso. Somos mulleres as que garantimos especialmente coidados, tanto a nivel salarial como gratuíto. Nós sufrimos a opresión e a falta de implicación de homes, institucións e patronal. Cada día enfrontámonos a un sistema que explota a nosa forza de traballo. Este sistema condénanos a sufrir a precariedade e a continua opresión. O sistema de vixilancia debe ser público e comunitario, o que se enfronta ao modelo privatizador e precarizador do goberno.

Critican tamén o pacto de vixilancia na CAPV. Por que?

Para nós é unha hipocrisía e unha irresponsabilidade enorme o que está a facer o goberno co pacto. Non queren escoitar as voces dos cidadáns que cumpriron as rúas na Folga Xeral pola custodia pública e comunitaria. Están a tomarse as reivindicacións do Movemento Feminista, baléiranse de contido e estase fomentando a privatización e a precariedade.

É necesario abordar a Lei de Estranxeiría para traballar a custodia?

Está claro que os coidados son traballos non declarados nas peores condicións e que caen sobre todo en mulleres inmigrantes e racializadas. Vivimos nun sistema familiarista, baseado nunha familia heteronormatizada. Cando a muller do fogar non pode facerse cargo do seu coidado, contrátase a unha muller externa, que xeralmente son mulleres inmigrantes ou racistas. É un claro exemplo do sistema racista, e para combatelo temos que abordar a Lei de Estranxeiría.

En Ipar Euskal Herria puxestes o acento na autodefensa feminista e a penetración. Por que?

Porque as realidades son moi diferentes. O Movemento Feminista do País Vasco Norte está menos enredado e estabilizado. Por iso a problemática do coidado non seguiu o mesmo camiño. Van máis a facer apología da autodefensa feminista e a articular e enredar unha organización e un movemento forte. Ademais da vixilancia, esta potenciación e penetración é moi importante.