Na actualidade, aínda que o ensino do modelo D xeneralizouse na CAPV, as medidas realizadas mostran unha baixa competencia lingüística media do alumnado, non se alcanza o nivel que debe alcanzar todo o alumnado ao final da escolarización obrigatoria e a competencia adquirida non reflicte unha proporción equilibrada do seu uso, xa que o seu uso é menor. Ademais, existe a cuestión da utilidade dos modelos lingüísticos da escola e, para moitos, o fracaso dos modelos vixentes, como indicadores de escaso nivel de euskaldunización e da situación social diglósica.
Por exemplo, os modelos de euskaldunización baseados no mero ensino da lingua impulsaron en maior medida o ensino dunha lingua descontextualizada. Ao mesmo tempo que a motivación instrumental para a aprendizaxe do eúscaro foise impondo na sociedade, foise reducindo e desvirtuando o desexo de motivación cultural e integracional. En consecuencia, a euskaldunización quedou reducida ao ensino dunha lingua baseada na competencia académica formal, sen poder alcanzar unha relación entusiasta co eúscaro. Con todo, podemos afirmar que, ademais da baixa competencia, a lingua é unha adhesión cunha identidade débil que o noso sistema educativo consegue, é dicir, xera na súa maioría parlantes bilingües castellanohablantes.
Isto demóstranos que, por unha banda, a falta de contextualización cultural no proceso de ensino da lingua e por outro, a debilidade da transmisión cultural, a ruptura entre ambas as linguas/ culturas aumentou na escola/sociedade que necesita intervir manualmente. E que, ademais, a situación de diglosia social permanente engade unha dificultade engadida ao proceso de euskaldunización dos nosos mozos, ao non poder alcanzar a identidade derivada do uso da lingua; é dicir, o mundo cultural de referencia da lingua e a identidade lingüística.
Con todo, a lingua que se atopa ante a necesidade dunha forza cultural é a identidade. Porque cando falamos da euskaldunidad dos nosos alumnos, non estamos a falar só da dimensión académica formal da competencia en eúscaro, senón da nosa capacidade educativa para captar o fluxo dun carácter e xerar unha adhesión acolledora/estable; falamos da capacidade dos valores e as atraccións que teñen os compoñentes culturais dun fluxo cultural. E, ao mesmo tempo, da nosa capacidade para transmitir esa forza de vontade e de vida ás novas xeracións. Nesta capacidade educativa actúase o éxito e o valor do sistema educativo, xa que na reciprocidad e complementariedad do uso da lingua se fecunda a identidade cultural dos nosos mozos no futuro (vasquidad), que non crecerá máis que no suxeito do falante.
Mire, a achega que fai o sistema educativo vai máis aló da normalización social da lingua, e si exponse unicamente en termos de competencia lingüística non será viable, porque é evidente que isto non tivo bos resultados, é dicir, mantendo os modelos de euskaldunización propostos, podemos concluír que a competencia en eúscaro dos alumnos vai ir máis abaixo. Con todo, a extensión do modelo educativo xeneralizado, inclusivo e único en eúscaro ao conxunto do tecido educativo é unha decisión urxente dos axentes educativos.
A contribución e o papel da escola, máis aló da adquisición do nivel académico formal da lingua, atópase tamén na capacidade educativa para transmitir o fluxo dunha identidade (autoconciencia). Esta capacidade de xeración de identidade deberá promoverse non só desde o coñecemento académico formal, senón tamén desde a vixencia da sociedade cultural, centrando e garantindo os elementos da cultura vasca, creando as condicións para traballar e vivir en eúscaro, un reto de toda a sociedade. Isto podería ser a garantía do contexto social para lograr unha euskaldunización máis estimulante, mediante a intervención manual da lingua/cultura e a escola/sociedade, construíndo o espazo público socio-funcional desde o eúscaro e contribuíndo á normalización do uso da lingua autóctona.
De feito, a escola foi parte significativa dunha utopía integral na historia do seu pobo para lograr a plena vasquidad cultural, e, a pesar de que a súa actividade se desenvolve nunha sociedade insospeitada, os logros alcanzados no camiño evolucionaron reafirmando que son unha pequena revolución social. No camiño percorrido coas súas bondades e doenzas, cos seus logros e os seus baleiros, atópase a achega fundamental de integración ao reto da longa respiración para a recuperación da lingua.