- Algúns dirán que non é “noso”. Outros moitos argumentarán que os centros privados prestan un servizo público e que non é correcto utilizar a palabra privatización. Tamén serán os que tomen na man o artigo 27 da Constitución española e xustifiquen a defensa do seu proxecto excluínte.
Tamén serán quen rechazen o proceso de privatización en xeral. Tamén escoitamos, en nome da eficiencia, que o financiamento dos centros privados é un valioso modelo de aforro económico. Os matices, desde un punto de vista egoísta e individual, fúndense no obxectivo común e pon en cuestión a lexitimidade da escola pública para xustificar o modelo educativo privado.
A clave está no primeiro ciclo de Educación Infantil, no acceso ao sistema educativo. Trátase da maior fraude existente na administración pública, que xera división social e é unha etapa educativa nos niveis máis altos de privatización. Pero non é a única clave…
E son felices porque a decisión de apostar pola educación privada do PNV, que lles acompañará, é firme. Nos próximos meses aprobaranse no Parlamento dúas iniciativas con este fin: A lei de cooperativas e a lei de educación. Saben que nos está custando manter dous sistemas paralelos, público e privado. Aínda que saben que os resultados non son os previstos e son conscientes da gravidade das situacións de segregación e exclusión. Con todo, decidiron que o encarecemento e a segregación do sistema son peaxes que hai que pagar para defender o seu modelo educativo. E aí, a rede concertada está cómoda, con políticas de clientelismo.
A clave está no primeiro ciclo de Educación Infantil, no acceso ao sistema educativo. Trátase da maior fraude existente na administración pública, que xera división social e é unha etapa educativa nos niveis máis altos de privatización. Pero non é a única clave… O Departamento de Educación, liderado por Cristina Uriarte, segue dando pactos aos centros da rede privada en todas as etapas e autorizando as aulas a pesar da dispoñibilidade de prazas na rede pública. É dicir, segue privatizando. Ademais, si ten que vulnerar a lei ou si ten que facer a vista gorda ante as violacións das leis, farao.
O máis preocupante de todo isto é o silencio, a complicidade, dun gran sector da esquerda. Con todos eles, a escola pública ten un futuro desgraciado. A única esperanza está no movemento popular, en mans das familias, dos alumnos e dos traballadores da educación. Empecemos, pois, de pobo en pobo e de barrio en barrio, a favor da escola pública vasca e en contra da privatización! Porque estamos orgullosos do público!
Asinantes do artigo:
Aitor Idigoras Lasaga
Ana Pérez Pérez