Pódeselle chamar planta de lume á pistachera (Pistacia beira), xa que cando o froito está apilado a súa caixa pode inflamarse e a comida axuda a endereitar o macho da nosa especie. Non está de máis dicir tamén planta de calor. Gústalle a calor e recibe e dá calor.

A pistachera tamén ten familia. No xénero Pistacia coñécense 10 especies, todas de terras quentes. Algunhas son plantas do deserto ou están adaptadas á extrema seca estival e, como poucas plantas, poden vivir nun solo con sal. Están afeitos a temperaturas extremas do clima dos desertos, por encima dos 40 graos no verán e por baixo dos -10 no inverno.

Coñécense dúas especies deste xénero e o híbrido entre ambas as no País Vasco. Un é o lentisco ou o legulcro ou a charnata ou o terrón, é dicir, Pistacia lentiscus. Na Grecia clásica facían gomagoxo ou chicle co seu gran, mesmo hoxe. Encántanlle as deliciosas terras do mar e sobre todo a zona do Mediterráneo. Afeito a climas e lugares máis crus, a súa besta, o padal ou Pistacia terebinthus, necesita máis humidade que os grans e, aínda que vive a gusto nos extremos altos e fríos das montañas, é un sol. Denomínase rama de cabra ou herba de cabra ou olaría. O nome de cabra provén dunha hinchazón ou protuberancia en forma de corno de cabra que se prolonga despois de ser mordido por unha folla nas follas, pero con esa forma peculiar que se produce na forma da mazá cuco que ten o carballo. Esta rama de cabra prodúcea o piollo Baizongia pistaciae. Toda a planta é aromática, ten un amargo cheiro a resina. Tamén se fai gomagoxo ou chigoma. Robin Lane Fox, historiador clásico e escritor inglés cunha gran dificultade en xardinaría, di no seu libro The Classical World (O Mundo Clásico) que no século VIN antes de Cristo, cando Persia aínda non era un imperio importante, o rei da rexión subiuse ao trono bebendo leite dorido e masticando ou masticando as follas da cabra. Coa resina especial da cabra faise tamén tirrimintina ou tiribintina. Un dicionario di que a tirrimintina é un cinto esvelto que sae das liñas (Pinus spp). Das palabras “Tirrimintina” e “tiribintina” veñen tirrimintondo, teremintondo e tiribintinondo; eu relaciónoas con ese terebinthus da cabra. Tamén está recollido nos nosos dicionarios o licurta elaborado con crista, é dicir, goma ou laca ou verniz.

A madeira que produce esta resina é en grao sumo superficial. O escritor romano Virgilio menciona na epopea Eneida, escrita no século I antes de Cristo, “a marfil incrustada pola arte no boj (Buxus sempervirens) ou no zaguán de Orico”. Cinco marfil, pero me gustaría ter esa madeira.