- O 30 de xaneiro temos unha cita para encher as rúas de Bilbao. Ademais de simbolizar a confluencia das reivindicacións dos pensionistas e doutros axentes sociais e sindicais, tócanos mostrar que hai un pobo vivo a favor do cambio social.
Un pobo disposto a construír unha alternativa social fronte ao modelo que nos quere impor o capital, unha clase traballadora. O modelo de xestión do PNV e o PSE é, precisamente, a primeira trincheira do proxecto de capital en Euskadi. Pero hai unha maioría social neste país que non acepta os discursos tecnócratas e postpolíticos, que sabe que non é máis que unha máscara para deixar os recursos públicos en mans duns poucos.
Quérennos facer crer que ese modelo que chaman “xestión” é o único camiño e que o futuro económico de Euskal Herria atópase na subcontratación do público, na insostenibilidad das tarefas de coidados e dos traballos reprodutivos, na terciarización e internacionalización do modelo produtivo, nos fondos de investimento ou na redución dos “custos laborais”. Preseski, Bizkaia é o país no que este paradigma se penetra de maneira clara.
Preséntannos como un modelo de éxito, pero é mentira; é un modelo de base débil e insosteible que condena a cada vez máis persoas á precariedade, á pobreza e á exclusión social e que ademais expón recortes no ámbito da protección social. Un claro exemplo diso é o debate no Parlamento Vasco sobre a RGI. Non podemos esquecer que no Gran Bilbao están a vivir a maior taxa de pobreza e precariedade de Euskal Herria e que as institucións miran cara a outro lado fronte a esta realidade.
Existen bases sólidas para iniciar un ciclo de ofensivas. A mobilización social e o conflito sindical multiplicáronse de forma evidente no noso país
Por iso cremos que o 30 de xaneiro temos a oportunidade, polo menos un día, de quitar o monopolio do poder ás institucións e de devolvelo á rúa, á clase obreira organizada, aos movementos sociais. Temos que devolver o poder á xente para crear un novo horizonte. Debemos ampliar o sentido do político e situalo máis aló das accións das elites, dimensionar o valor da democracia, a soberanía, a xustiza social e o dereito a decidir en todos os ámbitos da nosa vida, xa sexa política, económica ou social. Neste camiño, é determinante entender a cidade como un espazo de loita no que se marcan as tendencias políticas e sociais de Euskal Herria. Precisamente, esta Folga Xeral non se entende sen que haxa unha foto do que sucedeu nas rúas de Bilbao nos últimos anos.
Existen bases sólidas para iniciar un ciclo de ofensivas. A mobilización social e o conflito sindical multiplicáronse de maneira evidente no noso país; as mobilizacións do movemento feminista convertéronse en referentes máis aló do noso ámbito e cambiaron os prismas de entender o movemento social, facendo visibles varias loitas. O conflito sindical tamén vai en aumento e foi un claro exemplo diso a loita do metal, que nos ensinou que é posible gañar ao modelo PNV-CONFEBASK. Ademais, non podemos esquecer que cada vez son máis os sectores que se activan en defensa dos seus dereitos e que, ademais, as demandas que van máis aló da acción sindical clásica están a empezar a integrarse na negociación colectiva: medidas para pór freo á subcontratación, medidas para garantir a conciliación, medidas para acabar coa discriminación na contratación... Como se dixo, os que articularon loitas concretas son traballadores que até agora non foron moi vistosos, por exemplo os de axuda a domicilio, educación concertada, polideportivos ou oficinas.
O capital deseña a cidade co obxectivo de maximizar os beneficios, o que ten unha relación directa cos novos fenómenos de relacións laborais e cos procesos que se están dando na esfera do emprego. O exemplo máis claro é a uberización. Esta Folga Xeral, na medida que ten como obxectivo integrar aos sectores máis precarizados da clase obreira nun novo suxeito transformador, tamén se opón a este elo. Proba diso é que a plataforma Riders X Dereitos saíu a favor da folga.
Moita xente pode pensar que vivimos mellor que no resto do Estado e que, ademais, cun goberno “progresista” ábrense novas posibilidades, a Folga Xeral non ten sentido
Pero son as vellas xeracións as que nos deron unha lección de dignidade. Foi esa xeración a que gañou os dereitos que temos hoxe en día ao redor da morte de Franco, a que loitou contra a desindustrialización, a que estivo presente no Euskalduna e nos Altos Fornos, a que se levantou contra as reformas laborais felipistas... O Movemento de Pensionistas de Bizkaia foi, seguindo ese fío, a vangarda de Euskal Herria e de todo o Estado. A subida vergoñosa dun 0,25% das pensións serviu para pór o foco na defensa das pensións públicas, pero non só iso, senón que tamén debuxaron unha folla de ruta sobre o modelo produtivo, as relacións laborais ou as medidas de protección social, co obxectivo de garantir unha vida digna para todos.
Moita xente pode pensar que vivimos mellor que no resto do Estado e que, ademais, como cun goberno “progresista” ábrense novas oportunidades, a folga xeral non ten sentido. A folga do 30 de xaneiro convocouse co obxectivo de mellorar as condicións de vida das traballadoras. A Folga Xeral realízase, como ben explica a lema, para facer efectivo o noso dereito a unha vida digna. Neste sentido, si o movemento dos pensionistas ensinounos unha cousa, é que sempre hai que xogar á ofensiva e en clave propositiva. Non podemos tomar a rúa só cando hai recortes ou cando atentan contra os nosos dereitos. Temos que darlle a volta ao esquema. Estamos nun suposto contexto “progresista” porque se mobilizou e organizado a miles de persoas. Non podemos perder ese capital político, senón todo o contrario: temos que reforzar a mobilización e traela á nosa escala. Temos que reproducilos en todos os ámbitos de choque de modelos e en Bizkaia temos o noso propio reto, que probablemente determinará o futuro das e os traballadores de Euskal Herria.