A convocatoria dunha folga xeral en Hego Euskal Herria por razóns sociolaborais ou políticas busca paralizar toda a súa actividade, non só industrial, senón comercial, administrativa, de transporte, de educación, de universidade, de saúde, pública e privada. Por iso, no movemento obreiro, do mesmo xeito que no ámbito político, a folga xeral só faise en momentos moi graves, precisamente para non devaluarse. Búscanse todos os apoios necesarios para que sexan efectivos: sindicais, sociais, políticos.

Para algúns a folga xeral do 30 de xaneiro foi un éxito e para outros foi un fracaso, segundo as lentes de cada un. Desde este concepto de folga xeral, non foi nin xeral nin xeneralizada. Con todo, vimos unha gran e importante mobilización de miles de persoas, a pesar de que a folga foi desigual por sectores.

Para seguir avanzando coas reivindicacións sociolaborais pendentes, é moi importante analizar con obxectividade e autocrítica, si é necesario, os resultados concretos dunha folga xeral. Foi xeral? Que sectores e ámbitos responderon e non o fixeron? Cal foi o impacto real nas empresas dos comités de empresa –díxose máis de 1.500– que se adherieron á convocatoria? Que efecto tivo o rexeitamento dalgúns pensionistas a esta folga, ou o rexeitamento dos sindicatos CCOO e UXT e o partido Elkarrekin-Podemos?

Os obxectivos dunha folga non se alcanzan de forma inmediata, aínda que serve para avisar á patronal e aos gobernos: teñen que dar pasos para dar resposta ás reivindicacións pendentes. Corrixindo os posibles erros da convocatoria, renovando a unidade, é necesario seguir esixindo un salario mínimo de 1.200 euros, unha pensión mínima de 1.080 euros e outras medidas contra a precariedade e a desigualdade.