O xaponés Akio Fujimoto ten a súa segunda longametraxe, Umibe non kanojotachi, que conta cunha produción propia. Fujimoto debuxa a historia de tres chicas vietnamitas que viven e traballan sen papeis en Xapón.

Os outros dous tentarán que o paciente vexa a un médico cando un deles enferma, mentres que a Seguridade Social só protexe aos pacientes con papel. O director xaponés constrúe un escenario non habitual nas películas dentro da migración por traballo: a alianza do trío para preservar a vulnerabilidade mutua non se perde nos clichés e resulta convincente. Ante a precariedade que as circunstancias obrigan, non aparecen victimizados, senón na actitude do que poden superar no grupo.

O malestar que se manifesta tamén se nota no ambiente, apoiado polos movementos naturais da cámara de man, a luz e a paisaxe. Os homes migrantes saíron á pantalla con máis frecuencia que as mulleres, e o director debuxa con delicadeza a especificidad da situación dos protagonistas. En total, o tempo dentro da película conta ao redor de tres días, o que crea un ritmo axeitado para entrar nos personaxes que temos enfronte. Con poucas accións externas trabállase o mundo interior do tres vietnamitas, mantendo a tensión até o final; hai moitas formas, ademais de afogarnos coas accións, para que nos pille unha película.

Dentro da sección de películas do Estado español proxectouse A alma longa de Jaione Camborda. O director que se moveu no experimental traballou a peza no fílmico, que fala das necesidades das mulleres dun pobo. Ao profundar no lugar que ocupan no presente as vivencias pasadas de cada un, xorden personaxes que se describen entre si; o si mesmo non é o si mesmo, senón o que xorde a través dos demais.

O xogo dos espellos complementa a película. As relacións entre os que viven no pobo e os que xa non viven traballáronse como alter ego, e cada un atopa a maneira de encher o baleiro no outro. Camborda deu por finalizada esta película tras unha década de traballo e quixo deixar espazo para o público no guion, deixando os conceptos abertos. É un traballo cunha narración mínima, que propón con sutileza algúns feitos, cuxa realización corresponde a quen o ve. O ambiente escuro foi traballado con mestría nun mundo inestable de emocións e consegue contar de forma complexa unha historia sinxela.

My mexican Bretzel compite na mesma sección que a anterior película. É unha obra de Núria Giménez, construída co arquivo familiar do avó. Unha frase abre a película: "A mentira non é outra cousa que unha maneira de contar a verdade", engadiu. A cita cobrará importancia a medida que avancemos nas imaxes. Trátase de imaxes realizadas nos anos 40 e 60, acompañadas de subtítulos a ler polo público que toman o ton dun día a día. A pesar de ser o arquivo familiar do director, Giménez constrúe unha historia ficticia sobre imaxes documentais; o que se ve é verdade, pero non o que se le. Ou seica? Que capacidade pode ter o cine para facer crer o falso? Cal sería a diferenza entre ambos?

As palabras propoñen un xogo constante coas imaxes, facendo unha chiscadela ao que se ve ás veces, pero afastándose a miúdo. As pasaxes do falso diario están narrados na primeira persoa da avoa que non coñeceu, o que fai que se supere o vínculo do arquivo: pódense contar varias historias a partir dun mesmo material. O son foi coidadosamente traballado, respectando o ton das imaxes mudas, musicada de cando en vez, ás veces reconstruída, pero tamén dando presenza ao silencio. Unha viaxe visual de 80 minutos xoga cos seus personaxes e cos que están a mirar, levando os corpos ás posibles historias que o director decide.