Non era máis que unha historia. Podíase esperar, por dicilo dalgunha maneira. O Tribunal Supremo español ratificou por unanimidade o que o Tribunal Superior de Xustiza de Cataluña dixo hai dez meses: o cinco maxistrados declararon que Quim Torra desatende á Xunta Electoral Central de España, e de forma "contundente", cando recibiu a orde de retirar pancartas de presos sociais e políticos. A inhabilitación dun ano e medio entrou en vigor ás poucas horas de coñecer a sentenza sobre o aborto. Si antes o Goberno estaba bastante cambaleándose, a sentenza pono aínda peor, forzando a dar por terminada a lexislatura. Nas últimas horas parece que a data das eleccións fixouse: o 7 de febreiro.

Un membro do Sindicat d’Estudantes dels Països Catalans de SePC informoume pola mañá, sen que se soubese a sentenza, que Torra non é “o representante de todos os independentistas cataláns” e que tiña dúbidas sobre a resposta que tería a sentenza de inhabilitación. Contrastaba co sucedido en anos anteriores. En calquera caso, dicía claramente que o sindicato ía mostrar o seu apoio a que se fixese o que se facía. Pois ben, só pasaron un par de horas antes de que se coñecese a palabra do Tribunal Supremo, e a noticia foi amplamente difundida nos medios de comunicación e redes sociais.

Á tarde-noite convocáronse mobilizacións, e iso tamén deu pé a dicir: A ex concelleira da CUP Mireia Aboia, que abandonou o partido polas agresións machistas, mostrouse contraria á postura dos partidos políticos dicindo que “os partidos só pensan en eles” e convidou a acudir á convocatoria de CDR en Barcelona. Os CDR tiñan xa tempo de mobilizarse o día en que a sentenza saíse.

A última vez que falou Quim Torra foi sobre as 18:30 horas, pouco despois de que a sentenza se fixese efectiva. Permaneceu dous anos no cargo e afirmou que tivo que vivir “de todo” –na entrevista que o diario Berria traía o domingo dicía que o momento máis malo foi a retirada da acta de deputado–. Con todo, co apoio do Goberno na declaración, continuou coa actitude mantida até agora, cualificando de “inxustas ” a actuación do Estado español. “A represión non ten límites, pero a autonomía si”, afirmou.

Os Mossos d 'Esquadra foron informados a través dos medios de comunicación cataláns de que estaban preparados para mobilizacións e incidentes. Suspendéronse os horarios e as quendas para “garantir a capacidade de resposta”. E como mostra diso, a presenza policial durante todo o día foi enorme. Para a comida, nada máis coñecer a sentenza, media ducia de furgonetas da Policía Nacional atopábanse no exterior da súa sede central, en lugar da única que adoita estar habitualmente. No centro da cidade tamén se podían ver por todas partes patrullas dos Mossos e da policía da cidade, sobre todo máis que en días anteriores.

Os CDR convocaron unha concentración ás 19:30 horas na entrada do barrio de Graza de Barcelona, para despois dirixirse cara ao centro da cidade para realizar unha manifestación chea de reivindicacións. Ao mesmo tempo, ante a presenza doutra acción convocada pola ANC e Òmnium, congregouse unha multitude cos CDR; segundo A Direct, unhas dúas mil persoas. Mozos e non tan novos. Con todo, antes de empezar a facer nada, producíronse as primeiras identificacións e detencións. Tras a concentración, o obxectivo era chegar á delegación do Goberno español en Barcelona, a través do Passeig de Graza, cun destino concreto, pero cunha planificación e unha organización non tan concreta. Con todo, os Mossos pecharon a zona dun lado a outro e varios participantes arroxaron cabezas de porco de plástico aos axentes da Policía.

A idea de acudir ao Parlamento xa se difundiu de viva voz a noticia de que a Vía Laietana fora tomada polos manifestantes. O humor e o ánimo non faltaban aínda. Os colectores comezaron a operar polo camiño; a policía non interveu, aínda que ían por detrás, por diante e polos lados. O Parlamento catalán atópase nun parque valado e, por suposto, estaba pechado por cadeas para a chegada dos manifestantes –os Mossos xa habían blindado o edificio do Parlamento durante todo o día–. Despois dun tempo conseguiron romper as cadeas e a pesar de que a xente se foi congregando a medida que avanzaba a tarde, apenas entrou unha pequena porcentaxe de manifestantes, a maioría esperou fóra, sobre todo porque a zona non tiña moitas saídas. Aínda que entraron ao parque coa idea de entrar no Parlamento, como xa o tentaron outros anos, nesta ocasión o intento tamén quedou en nada. A continuación, sucedéronse barricadas e enfrontamentos coa policía ata que se decidiu abandonar o lugar e abandonar o lugar.

Unha gran parte dos manifestantes marcháronse xa ás 22:00 horas. Os berros de “Urquinaona, volvemos facelo” foron cada vez máis escoitados, lembrando os incidentes do ano pasado. De camiño, a situación axitouse aínda máis: as estradas cheas de colectores e cascallos, as furgonetas da policía subiron á beirarrúa e mentres tanto o bar e varios comercios estaban abertos, lanzáronse á procura dos manifestantes. Á espera dos datos, pero os identificados, golpeados ou detidos poderían ser bastantes na recta final do día.