Sempre me pareceu unha noticia tan improbable como irreal, e quizá por iso tentoume e insinuou. Pois, como son as cousas, acabo por escoitar a noticia –porque hai que ter coidado co que lle pedimos á vida, xa o sabedes– e, que queredes dicir, non está a ser como eu imaxineino. Porque cada día teño a sensación de espertar dentro dunha película de ciencia ficción, a unha realidade que cada día ten un carácter máis irreal. E indirectamente, pregúntome si realmente estamos a vivir isto, si tamén esta Vida Presente é real.

Levo o meu peche cheo de dozura porque son bastante hóspede, amigo de min mesmo, amante da escritura e da lectura, excelentes adestramentos para a soidade. Pero iso non é un problema, porque non podo esquecer que esta crise supera a dimensión persoal, porque estamos ante un colapso do mundo, que vai ter consecuencias imprevisibles na nosa Próxima Vida. Sinto a incerteza, a preocupación polos máis débiles, a incerteza do que virá despois e, por que non confesalo, o medo.

Do mesmo xeito que todas as crises, este tamén ten un aspecto positivo, no que, se algo se quere subliñar, mencionaría a capacidade de cuestionar os valores que puxemos no centro da nosa vida, de pór en cuestión o presunto control das persoas sobre a vida e de reflexionar sobre o realmente importante para estar ben. En primeiro lugar, puxo de manifesto a nosa fraxilidade, e paréceme unha oportunidade inmellorable para pór en cuestión o orgullo e o sentimento de orgullo para unha humanidade tan empeñada en ocultar e negar a mortalidade. A mortalidade fainos vulnerables e saber que somos vulnerables, humildes e humildes.

Logo, hai unha oportunidade que nos ofrece para ver que somos unha sociedade cun ritmo e unha acción excesivos. Non baixar o rendemento, seguir sendo produtivos, non perder o tempo, iso é o máis importante nesta experiencia de crise. E por favor, non nos envíes máis a lista de películas e libros que se poden ver e ler no confinamento, non deseñes unha lista interminable de actividades que se poden realizar sen saír de casa. Deixádenos aburrirvos, si. E tomaba tempo para sentir, pensar, estar en repouso. Nin que dicir ten, os nosos nenos e os nosos mozos. Profesores amables, deixemos tranquilos aos nosos pequenos, que aproveiten a ocasión para aprender un pouco cociñando, organizar a convivencia en casa e gozar.

E no que nos toca como vascos, é o de sempre. Que quedou claro que a fronteira que divide o noso país en dous, que nunca desapareceu, que non existe unha realidade que se entenda como poder autonómico, que a ocupación segue vixente, e que os dous estados dominantes aproveitarán a oportunidade para avanzar no salto cualitativo no proceso de asimilación: converterán o coronavirus nun colonovirus. Por exemplo.