As avispas matan á abella que sae de flor pola mañá ao chegar a casa. Xa pasaron algúns anos desde que comezou a guerra, que as avispas impiden a vida da abella... Os apicultores, por moito que queiramos axudar, non podemos facer nada para deter esta guerra. As pragas non son un tema novo, xa que pasamos moitos días confinadas entre as paredes da nosa casa. No caso das abellas tamén hai pragas e peches. Sen covid, un parásito chamado ‘barro’ é o que debilita á abella, afectando a todos os habitantes da colmea.

Para combatelo, debemos encarcerar á raíña, deixándoa prisioneira, para que non queime ovo. O ácaro non atopará nel abellas do futuro para poder reproducirse. A pesar de que aprendemos que non existe outra alternativa que desinfectar o resto das abellas contra o ‘barro’ (vacina), existen abellas que desenvolveron naturalmente formas de combater a praga. Aí temos aos apicultores, coidando á abella durante a guerra de pragas.

No noso país, a traballadora é unha abella vasca negra, pero hai moitas colmeas e colmeas mesturadas con abellas doutros países. Por que as nosas abellas se mesturaron con outras razas? Por interese. Pensábase que as mesturas raciais suporían un maior rendemento, pero o tempo demostrounos que non hai unha abella tan traballadora e sa como a autóctona, xa que é unha raza autóctona. A guerra actual é que a mestura da nosa abella negra coas abellas doutros países pode provocar a perda da raza autóctona.

Queda claro que o interese humano converteuse nun gran problema para a natureza, especialmente o interese económico. O millo verde nos últimos anos, ou a planta de rápido crecemento... Si soubésemos o prexuízo que isto supón para nosa amalur! Este interese expón moitos outros problemas engadidos á cadea. Tanto pesticidas como abonos químicos se utilizan para potenciar estes monocultivos e habemos envelenado a nosa terra. Desde aquí alimentámonos e tamén as abellas.

Na terra envelenada pola guerra están a morrer as abellas, quizais tamén nós?