Era o luns habitual. Dos que non che apetece moito preparar artefactos ao oito da tarde e facer pelexas.

Protexidos contra a chegada do frío, baixaron do coche e alí atopábanse un conxunto de sombras que perseguían á pel gastada. Ante o horror frío, nunha terra descoñecida xogando ao fútbol, moi lonxe da súa terra natal.

Cando ves esa capacidade de abstraerse do horror do sufrimento algo rompe no teu interior. Son nenos, en definitiva, exiliados de guerra que aumentarán as gretas entre os irmáns. Son os fillos dun interesado rival entre dirixentes que van limpar a unha chea de inocentes.

Á marxe da equidistancia, só unha satrapa enviaría aos seus cidadáns ao que parece unha morte segura. Miles de cadáveres para enterrar as conexións entre os pobos soviéticos. Vladimir Putin, o famoso doilor nesta parte do mundo, e Volodomir Zelenski, promotores desta loita afastada do seu fin.

Zelenski bautizou ao novo mártir occidental. Si, un gobernante que alimenta a propaganda belicista establecida no seo da opinión pública e, ao mesmo tempo, reivindica sen vergoña o seu descontento co seu pobo. Seguramente aos nenos que se divertían ante min non lles ofrecerá nin un segundo do seu tempo.

Na miña profesión cústame inxerir unha chea de títulos que se publican a diario. A palabra "invasión" repítese moito, a pesar de que a guerra entre Ucraína e Rusia iniciouse en 2014, cando a rebelión do extremo dereito provocou a Euromaidana. Neonazismo con pel de cordeiro, en definitiva, camuflado dentro das Forzas Armadas. Estes grupos paramilares son ben coñecidos en Donbass e poden revelar os ataques do Goberno de Kiev. É o resultado da importancia do relato, dunha historia que desprazou a moitos protagonistas.

O paternalismo da sociedade occidental é repugnante. Énchesenos a boca á hora de criticar a Rusia, pero miramos para outro lado cando denunciamos crimes cometidos pola OTAN e Estados Unidos ao longo e ancho do globo terráqueo. Que pensará un mozo sirio cando vexa que Europa acolle a refuxiados ucraínos con brazos abertos? A Unión abandonounos por non ser brancos nin louros. O racismo no seu apoxeo.

Os medios de comunicación complementan as súas portadas con mensaxes repugnantes, promovendo un enfrontamento que matará a persoas desinteresadas nas armas e nas fronteiras. Colocan unha banderita, facéndolles crer que ese xesto buxán proporcionaralles certa tranquilidade moral.

É a única guerra do mundo? Desde a comodidade de Iemen, Etiopía, Palestina, Afganistán... facemos da indignación ao ver o corpo dun neno curvo para pechar as portas das nosas casas. Somos hipócritas, porque nunca estaremos suficientemente cerca do risco.

Árabes, eslavos, orientais... ninguén merece a pena levar esa carga nas costas.