No patio da ikastola, todos os nenos e nenas ían e viñan, uns xogando, correndo co balón e outros sentados ou de pé, falando tranquilamente. Empezaron a ter problemas entre eles, xa que os que xogaban co balón ían collendo cada vez máis espazo. Levando o tema ás aulas, pronto viron que aquel patio era de todos e cada un tiña dereito a facer o que lle gustaba. Tomaron unha decisión: Había que organizar o patio, establecer as normas e respectalas.Con todo, ante a sorpresa dos alumnos, o director decidiu que o campo de xogo reservaríase para os que viaxasen co balón. Entón eses nenos aprenderon o que é o privilexio…

Na nosa cidade tamén estamos niso. Unha zona que até agora todos podiamos utilizar foi acordoada e só uns poucos poden circular por ela. É dicir, converteron un espazo que pertencía a todos nun espazo duns poucos. Por que? Porque unha actividade que se practica no mesmo pode xerar un risco para os demais. Iso é o que fixeron co porto de Donostia.

Nun primeiro momento, abriuse unha porta a todas as escaleiras. Xa non se pode ir con nenos, ver as barcas de cerca, vivir o peirao. Tamén se pecharon as dúas últimas escaleiras que quedaron abertas e agora quérellenos quitar a rampla do Aquarium para sempre.

Pechar o patio da ikastola para os que non xogan co balón? ! Polos balonazos? !

O máis fácil é prohibir, pero non o máis correcto. E o que é peor, prohibilo só para algúns. O que esixe a situación é organizarse, non crear privilexios.