Dentro da sección Horizontes latinos proxectouse a película do arxentina Sol Berruezo Mamá, mamá, mamá. A primeira longametraxe do mozo director ha conmocionado ao público e todo o equipo saíu entre aplausos para contar o que rodea á película. O traballo retrata o universo feminino efervescente que está fóra do marco do mundo adulto, neses pasos da infancia á adolescencia.

A película iníciase por un accidente: A irmá de Cleo aparece afogada na piscina. A nai e a tía deixarán fóra de xogo os feitos e terán que xestionar as emocións que lles causou entre Cleo e Lengusin, aínda que doutra maneira os cambios que lles poidan vir. Lonxe das explicacións descafeinadas que filtran os adultos, explícanse como ven as cousas; a película fala da madurez dos nenos e da nenez dos adultos. Rompendo a dicotomía da realidade e a fantasía, as nenas analizarán e valorarán todo o que sucede e tomarán as medidas necesarias. Unha película que consegue conectar coas propias vivencias, mantendo unha distancia de tamaño cos actores durante un intre para convertelas nunha delas. Trátase dunha película a bo ritmo que termina antes de que senta tentada polo seu desexo. Fermosa e que che deixa con ganas de máis.

Onde está Miguel? A proxección e presentación da película tamén tivo unha cálida acollida. A obra dos directores Amaia Meiriño e Miguel Ángel chamas "Pitu", que se puido ver na sección Zinemira, indaga no arquivo e a memoria do asasinato de Mikel Zabalza para achegarse á súa pregunta titulada. O suceso, de 35 anos atrás, segue sen aclararse, xa que a versión oficial non deu ningún argumento que sexa convincente. De pé, o público aplaudiu o traballo dos directores, así como a dignidade da familia de Mikel e da súa contorna.

A película crea unha estrutura que se move día a día, para clasificar as imaxes de arquivo e entender cronoloxicamente o sucedido. Ao mesmo tempo, o defunto Ion Arretxe fai un recoñecemento explícito das torturas nas que foi detido xunto a Mikel, mesturando reflexións, con total conciencia das mesmas. E como inflúe. Un xute de realidade que vén da pantalla, para refrescar e aterrar a memoria. No desmantelamento do fillo de Itziar xorden de súpeto matices interesantes. A terceira pata da película está protagonizada polos sobriños de Zabalza, que non falan de sucesos, senón de emocións. En palabras destes, pódense entender as luces e as sombras da transmisión da memoria histórica e familiar; os mozos cren que se perderá a versión oficial, pero non a verdade. A película, baseada no diálogo e o arquivo, conta suceder en bruto, quizais porque este tema o necesita si non se lle recoñece.

O día terminou co curto Dustin e o longo Ping Jing da sección Zabaltegi-Tabakalera. A primeira é unha produción francesa de Naïla Guiguet, que retrata diferentes momentos dunha festa. Obra sobre a transexualidad e o pracer, que fai un seguimento da festa dun grupo de amigos. A medida que as noites avancen, a histeria colectiva convértese nunha melancolía doce, e a euforia nun anhelo de tenrura. A película presenta o mesmo ritmo que a música techno, elixindo os planos e as duracións a través da sensación dunha noite de entretemento. Todas as historias suxeridas permanecen no aire até o final da película, deixando no corpo a sensación dunha foto. De aí en diante saímos da pantalla. Unha peza doce que dá a impresión de coñecer de cerca o que se constrúe.

Despois pasou a película chinesa Ping Jing. O director Song Fang ten como protagonista a unha muller que acaba de romper coa súa parella de sempre e que, á vez, é cineasta. Ao contarllo a un amigo, e ao ver a actitude incompetente que adopta o outro, decide pasar a crise a soas, sostendo a debilidade dos demais como o fai coa súa. A película preséntase na atenporalidad destas pasaxes da vida, a un ritmo lento, pola falta de emoción dun personaxe estoico. A cámara, con todo, a miúdo está demasiado lonxe para crear conexión co que lle ocorre e faise pesada para o final. Aínda que estes planos xerais son testemuñas da distancia emocional que o protagonista constrúe con respecto ao mundo, a intención é máis conceptual que material. Talvez faltase nalgún momento, como un clímax, unha especie de explosión, ou a capacidade de traer as cousas crúas.