En 2016 creastes a rede de mulleres racializadas e migradas de Euskal Herria, con que obxectivos puxéstela en marcha?

Somos un colectivo non mixto, formado exclusivamente por mulleres racializadas e migradas que viven en Euskal Herria, co obxectivo de reflexionar sobre a situación que vivimos en Euskal Herria. A proposta é seguir co legado dos nosos antepasados; é dicir, ir construíndo un feminismo que loite contra o racismo, a colonización e a orde patriarcal que padecemos.

Subliñastes a importancia de escoitar a voz das mulleres que sofren o colonialismo...

Viamos necesario crear redes entre nós, falar das nosas propias cousas, que nos afectan, porque son diferentes ás que viven outros corpos dentro dun sistema colonial, racista, capitalista e heteropatriarcal. Tamén a necesidade de construír as nosas propias narrativas sen intermediarios. Por exemplo, si temos que falar das mulleres migradas, que sexamos nós as que tomamos a palabra e o protagonismo, debater e pór todos eses argumentos encima da mesa.

Por que a fortaleza Europa?

Europa, como moitos países do Norte, está pecha, deixando o dereito a migrar só para algúns e non para todos, vulnerando así os dereitos humanos. O colonialismo segue vixente; antes utilizábanse barcos e agora adopta a modernidade, as empresas internacionais e a forma de axudas ao desenvolvemento. Levántanse fronteiras para as persoas, pero non para as materias primas e as mercadorías. Esta continua captura e empobrecimiento é a causa das migracións. Detrás do discurso hexemónico hai unha orde social, racional. Este extremismo obriga a miles de persoas a migrar; moitas son as persoas que non queren migrar e ven obrigadas a iso. Algúns corpos tamén están condenados á morte; grazas ás necropolíticas, esas políticas de morte condenan a moitas persoas a morrer. Exemplo diso é unha das maiores fosas comúns que temos hoxe en día, o Mediterráneo. Así, o forte Europa debe entenderse no contexto actual como unha consecuencia do sistema colonial vixente para o comercio e non para as persoas.

Que supón para os Estados europeos este peche?

No caso do Estado español, por exemplo, o control da política migratoria converteuse nunha gran industria. Segundo datos da Fundación Por Causa, entre 2014 e 2019 o Goberno español adxudicou ás empresas de control migratorio máis de 164 millóns de euros mediante máis de 1.600 contratos públicos, a maioría adxudicados sen concurso público.

Como facer fronte a este discurso hexemónico e colonialismo?

As persoas racializadas e migradas somos moi variadas nas nosas loitas, polo que xorden resistencias diversas, como a propia narrativa. No caso do meu colectivo, ver as cousas baixo a paradigma da decolonalidad dá sentido a todo o que sucede, e non entender a realidade como unha liña continua. Para nós as liñas son circulares, fixándonos de onde vimos e cara a onde imos.