Aínda que as cousas cambian rápida e vivamente, hai cousas que non cambian: Un deles é a entrega dos Premios Argia. Iso é o que lle dixo a este cronista un xornalista foráneo que veu a por necesidade, e que ARGIA cambiou moito antes de comezar a entrega de premios. Facíao para ben, se alguén dubidara na tonalidade.

Iso parece algo premeditado. Nun mundo no que as cousas cambian rapidamente, as redes sociais cumpren esta función: dar a sensación á xente de que o mundo vira rápido e non podemos seguir, coma se fósemos hamsters. Antes xa faría a mesma xira, cando o mundo era analóxico, pero a sensación agudizouse, non hai dúbida. Recentemente, Donald Trump, un home de case 80 anos que sente emperador, foi ameazado polos líderes no mundo das redes sociais e da tecnoloxía, e ARGIA, no seu discurso de entrega de premios, anunciou a fuxida das redes sociais tóxicas. Por que, e para actuar desde a pequeñez, para incidir na construción popular. Acougo.

O día dos Premios Argia é un día tranquilo, a tensión dalgúns. É un punto de encontro para o mundo do eúscaro e da cultura popular, xa que ao redor da comida, navarros e apaixonados labortanos que loitan pola memoria histórica; culturistas que andan detrás e diante das cámaras, máis coñecidos ou non; xentes nobres que demostran en Donostia que é posible influír no xornalismo e que apostan por crear pulmóns sen móbil nas escolas; e artistas que ensinan cantos e bailes en eúscaro aos nenos. Si a cultura sálvanos, que unha vez se poña freo a esta velocidade.

Testemuñas no Palacio Atxega, amigos e amigas imprescindibles de ARGIA: subscritores, representados por persoas que levan máis de 50 anos. Ane, Dioni, Endika, Jesus Mari, Maria Luisa e Maider. Eles si que verían en que cambiou a LUZ e en que segue igual. E en que quere seguir.