Pasou un ano desde que a pandemia da COVID-19, que puxo a bailar a todo o mundo, converteuse nun exemplo dos danos tanto económicos como sanitarios que causou aquí. E, do mesmo xeito que en todo o mundo, en Euskal Herria, sen ningún tipo de debate público e baseándose en supostos criterios científicos, puxeron en marcha decenas de medidas contraditorias e moitas veces incomprensibles, que puxeron de manifesto unha e outra vez a falta de soberanía do noso pobo.

Todas estas medidas tiveron como obxectivo protexer á economía máis que á persoa, aínda que moitas veces foi en detrimento de a saúde. O negocio das grandes empresas que dirixen capital aumentou nun ano de crise, no que a situación dos cidadáns e os traballadores deteriorouse da maneira máis vergoñosa. Así foi o balance deste primeiro ano da pandemia, enriquecendo a uns poucos máis e precarizando á maioría máis.

E para afogar a protesta social que se foi fortalecendo nestes meses para denunciar este desastre político-social, e que se vai a intensificar no futuro, os gobernos estatais, autonómicos e rexionais intensificaron as medidas legais, políticas e tecnolóxicas tanto de control social como de represión, coa inestimable colaboración dos principais medios de comunicación que controlan. Estas medidas tomadas polo poder durante a pandemia, ademais, mostraron unha intención clara de endurecelas no futuro.

A enorme manipulación social e o desmesurado endurecemento da represión son as principais características desta nova estratexia política. O obxectivo, pola súa banda, é asustar e dividir á sociedade, co fin de destruír a protesta social. En defensa dos seus intereses e negocios económicos non terán ningunha limitación no futuro.

A ocupación policial dos barrios, “tirar a dar”, o uso masivo da munición “non letal” foam, os malos tratos aos detidos, a cidadanía ferida, golpeada, castigada, xulgada, condenada, multa… son o resultado desta política represiva que estamos a expor. En consecuencia, todas as Policías, tanto españolas como francesas e autonómicas, atópanse cun rexeitamento social máis amplo que nunca. Os berros de “Tout le monde déteste a Police” ou símbolos ACAB multiplicáronse por todas partes.

A verdade é que, mesmo antes de que se estendese a pandemia da COVID-19, o desmesurado ataque deste tipo de Policía e da Lexislación iniciouse por parte dos Estados para facer fronte á onda social contra o capitalismo, pero neste último ano reforzouse de forma notoria en todo o mundo, entre outros Asia, Oriente Próximo, África, América do Sur e do Norte, e mesmo en Europa.

Un exemplo moi próximo a nós é a política represiva, xurídica, tecnolóxica e comunicativa que Macron levou a cabo no Estado francés contra Jaka Hori nos dous últimos anos. Aí temos os terribles resultados do conflito que se abriu no Estado francés: mortos, mans gretadas, ollos perdidos, pulmóns danados polo gas, miles de feridos leves por granadas e golpes, centos de xulgados e encarcerados, reformas legais, gravacións e fichaxes masivas, novos proxectos de Lei de seguridade…

A política responsable que quixeron presentar como defensa da democracia quedouse nun auténtico desastre totalitario. É o Estado totalitario o que se está consolidando. O problema, por tanto, non é o modelo policial, xa que o debate é moito máis profundo. O problema é global. Os problemas son o modelo de sociedade e de Gobernanza, porque nun sistema autoritario non se pode ser unha policía diferente.

E iso é o que estamos a ver neste último ano no modelo de gobernanza da Comunidade Autónoma Vasca que lidera o PNV. Coa escusa da pandemia, a Ertzaintza está a actuar cada vez con máis violencia contra sectores sociais cada vez máis amplos e diversos, co inestimable apoio mediático de EITB. Ese é o modelo policial que defende o PNV por ser tal o modelo de sociedade e gobernanza capitalista, violenta e ás veces racista.

O control social, legal e represivo que está a levar a cabo a Ertzaintza é cada vez maior no tempo. Mozos, traballadores, desempregados, precarios, migrantes, ocupadas… todos eles son os que soportan cada día esta política represiva totalitaria. E para frear iso, o Goberno de Erkoreka e Urkullu non fai nada, senón todo o contrario, xustifica e xustifica esa perda autoritaria a través de EITB.

O peor é que a medida que aumenta a violencia da Ertzaintza, aumenta o interese corporativo dos e as ertzainas. Cada vez son máis as actividades desmesuradas, as atrocidades ou as condutas incorrectas que teñen que esconder entre todos. Aí reside un dos alicerces da impunidade da Ertzaintza. O mesmo sucedeu historicamente entre as Forzas de Seguridade que levaron a cabo a represión máis brutal no noso país. En Euskal Herria sabemos algo diso. O mundo da Ertzaintza está a converterse nunha zona cega da administración, un foso negro.

Vendo a evolución da crise sanitaria, económica, política e climática do País Vasco, é moi difícil pensar que a sociedade vasca vaia asimilar con alegría e alegría o modelo de sociedade e gobernanza que ofrece o PNV, a pesar do esforzo incansable de Arantxa Tapia por vender en EITB as marabillas do oasis vasco.

A situación empeora globalmente e empeora aínda máis para a maioría. A precarización da maioría converterase no negocio duns poucos da man do PNV. Non é unha distopía, é unha realidade. Por todo iso, o PNV sabe que para manter o seu negocio non vai ter ningunha posibilidade de alcanzar un pacto social transversal e, por tanto, está a traballar nunha vía represiva. Por iso, do mesmo xeito que a Ertzaintza, está a reforzarse a perda total de vehículos na Comunidade Autónoma Vasca.

“O problema non é o clima, o problema é o sistema”, afirman os ecoloxistas. Nós tamén dicimos o mesmo, “o problema non é a Policía, o problema é o sistema”. Neste sistema non hai outro modelo policial. A desobediencia é a única solución.

* Membro da esquerda abertzale