Súmome á adrenalina que me ofrecen as campañas electorais e as noites cada vez que hai oportunidade. Á aventura controlada que me ofrece o sistema. A todas as eleccións que se celebran en nós, con todo, chamáballes “exercicios de autoestima do PNV”, con pouca graza, tamén nas nosas eleccións, que sempre terminan igual. “Por que volvín a crer”. Este ano tamén me preparei para iso. Un titular que viña resucitar o eco dun disparo cometeu unha intriga.

Bo, pois tiña que pór o foco noutro lugar, en función da televisión pública, por exemplo, da nosa televisión pública. A capacidade dos candidatos para que os debates electorais fáganse á altura que merecemos quen así queiramos ver en eúscaro, cantos en cada idioma. Os restos atopados en Vitoria presentaban signos de violencia.

E de súpeto non, nada máis empezar a ver as sondaxes empezan os lenzos, e con algún amigo o comentario “tampouco nos perdoarán a tortura da esperanza”, “daquela todo quedará igual”. A de Orio tiña 50 anos. Pero esta vez non, o PNV de súpeto non é inmóbil, algo cambiou, sentimos un golpe de alegría. 32 de Vitoria e un neno de tres anos pasa horas xunto á súa nai morta.

As miñas alegrías, como as dos tangos, duran pouco, sempre están na véspera da traxedia. Non somos independentes, e aínda que só miramos no último momento á España vestida de azul, el pode engulirnos pronto. Quizá as cousas cambiaron menos do que pensaba. E España míranos polo sorriso de Ayuso, chamada á reconquista de Vox. E terminamos a noite sen poder respirar, case un medo. Matáronnos dous.