- O 17 de maio varios futbolistas que traballan no fútbol profesional masculino alemán ían saír do armario. Xogadores en segredo e ás costas dos clubs, pero as altas expectativas quedáronse en nada, ninguén saíu do armario. Os modelos, medos e pantasmas do fútbol masculino volven aflorar.
O obxectivo de Deporte Libre é crear unha plataforma segura para que os deportistas profesionais saian do armario para dar o paso en equipo, e para iso a plataforma contou co apoio de profesionais, clubs e afeccionados. A iniciativa arrincou o 17 de maio, cando varios xogadores da Bundesliga difundiron publicamente a súa homosexualidade e contaron a súa historia coa axuda do ex futbolista Marcus Urban, ao que dixo ser homosexual cando se retirou. Urbane leva anos traballando na plataforma, e xa comentou que houbo iniciativas similares, pero que no último momento algún dos xogadores retirouse e suspendeuse todo, pero esta vez os futbolistas gais crearan unha rede entre eles, que estaban envolvidos en segredo, que eran moitos e que tiñan vontade de saír publicamente do armario. “Algúns están en tratamento psicolóxico, non poden máis”.
"Ser forte, valente, competitivo… son valores, prevese unha heteronormatividad moi marcada, nos que se le a homosexualidade como debilidade"
A piques de chegar o 17 de maio, Urbane suavizou o discurso e as expectativas: “Os futbolistas profesionais están a pór freo, son moi prudentes, ninguén se atreve a saír do modelo”. E así sucedeu: o 17 de maio na plataforma Diversero ningún futbolista profesional ha comunicado a súa homosexualidade (só hai casos que antes eran públicos, ningún deles é xogador da Bundesliga). “Grazas a esta plataforma, o día 17 de cada mes os profesionais teñen a oportunidade de facer pública a súa sexualidade e chegará nalgún momento, quizais cando ninguén o espere”.
Que pasa no fútbol?
É anormal que non se coñezan futbolistas gais, só son públicos casos illados. “A masculinidad hexemónica e tradicional predomina no fútbol profesional masculino: ser forte, valente, competitivo… son valores, prevese unha heteronormatividad moi marcada e clara, valores nos que se le a homosexualidade como debilidade, difícil de combater. Igual noutros deportes moi masculinos (rugby, boxeo…). Nos vestiarios, nos adestramentos, o mesmo linguaxe que nas bancadas é a miúdo homófobo, os do tipo ‘non sexas págao, parece nena’ son habituais e o deportista gai non o identifica como espazo seguro”, explica Ana Vilanova en Ara.cat. Vilanova, director do Observatorio Catalán do Deporte, realizou unha investigación sobre deporte e homosexualidade.
"Non sabes que pasará nos vestiarios, que reacción terán os afeccionados, como afectará as marcas publicitarias e patrocinadoras, moitas teñen medo"
O medo aos deportistas homosexuais non é estraño: “Non sabes que pasará nos vestiarios, non sabes que reacción terán os afeccionados, como afectará as marcas publicitarias e patrocinadoras. Pero se hai transparencia, e os futbolistas dan o paso grazas á nova plataforma, será máis fácil normalizala, porque os demais verán que saír do armario pode non ter tal efecto grave e sentirán que non están sós, sempre é máis cómodo no equipo”.
Visibilidade vs intimidade
A saída do armario de futbolistas profesionais sería, sen dúbida, unha axuda porque os referentes facilitarían que outros futbolistas optasen por este camiño, porque se normalizaría que xogadores non heterosexuais puidesen vivir a súa sexualidade natural e libremente, porque os nenos non haberían interiorizado desde pequenos que no mundo do fútbol non hai homosexuais, que o fútbol non é para os págaos, e mesmo sería un estímulo para o desenvolvemento e a expresión da súa sexualidade.
"Non podemos forzar procesos moi persoais e íntimos. A visibilidade require de potentes redes de vixilancia mutua. Queremos romper os armarios, pero coidando o que está dentro"
Ao mesmo tempo, o respecto e a protección dos propios ritmos é fundamental, segundo subliñou Ibai Fresnedo en ARGIA: “Pola paixón que nos esperta a visibilidade das persoas LGBT na loita pola liberación sexual, ás veces presionamos a quen segue no armario para que saia, e iso tamén é violencia. Non podemos obrigar a procesos moi persoais e íntimos. A visibilidade debe basearse en potentes redes de coidado mutuo e nunha profunda pedagoxía da autodefensa. É dicir, queremos romper os armarios, si, pero coidando o que hai “dentro”.