Chegounos un novo alumno ao colexio. Vén de Irlanda. A nai de Bilbao e o pai irlandés de pura raza.

A nena non sabe euskera pero fala perfectamente castelán. O profesor sácao á lousa para que se presente aos seus novos compañeiros e, unha vez terminado, quen queira fágalle preguntas.

Terminou a súa presentación, non se alargou moito, e os novos compañeiros comezaron a preguntarlles.

Despois de dous ou tres preguntas e respostas habituais, un mozo que xoga nun equipo de fútbol de nivel suficiente da zona de Bilbao, levanta a man e cun sorriso sarcástico, faille a seguinte pregunta de maneira transversal aos seus compañeiros:

–En Irlanda, por que son tan malas? Os mozos non xogan ao fútbol?

Xestos de asentimiento, sorrisos e algún golpecito nas costas de todos os xogadores de fútbol da clase.

O profesor púxose de pé para dicir algo aos afeccionados ao fútbol, quere controlalo todo o primeiro día, pero non tivo tempo de pronunciar nada, o novo estudante irlandés adiantóuselle.

–En Irlanda os mozos xogan ao rugby, no fútbol xogan os “pringaues”, os débiles, os que non serven para o rugby.

Deixando ao carón o orgasmo de quen amamos o rugby, de quen odian o fútbol e de quen loitamos pola integración das mulleres (todos amamos un pouco agora ao novo alumnado), unha lección para os alumnos do noso centro.

Non coñezo de cerca a organización doutros territorios de Euskal Herria en materia de deporte escolar, pero en Bizkaia, polo menos na contorna de Bilbao, o que é case todo, por medo a que todo non sexa demasiado, é fútbol.

Non aborrezco o fútbol, gústame, pero creo que aos nosos nenos e mozos tamén hai outros deportes que deberiamos lembrar máis veces.

Jabi Elorza Antia