Segundo a lexislación francesa, as actividades extraescolares podían comezar a partir do 4 de xaneiro. Grazas a iso, os alumnos de Donibane Garazi, Iparralai e Garaztarra tiveron a forma de renovar os cursos de danza, na sala Lauribar.

O mércores 6 de xaneiro, os pais non se mostraron sorprendidos ao levar aos seus fillos ao curso das 14:00 horas, vendo aos axentes da casa do pobo desinfectando a habitación de Lauribar. De inmediato, as asociacións que utilizan a aula volveron sobre a casa do pobo para obter información. Díxoselles que a sala volverá converterse nun Centro Complementario Avanzado para levar a campaña de vacinación. O día do mércores, día cargado coas actividades extraescolares –neste caso a danza–, tivemos que cancelar todo, e avisar ás familias, mesmo en pouco tempo. Á fin e ao cabo, uns 30 nenos, dous profesores de danza e catro cursos foron cancelados.

O problema? O problema non é crear un centro de vacinación, pero a forma de facelo: non hai preaviso, non hai información, sabendo que hai un convenio entre os usuarios da aula e a casa do pobo. Non era posible que o xoves fose a antesala da habitación? Non é seguro que a habitación está libre sobre a casa do pobo? Esta casa do pobo que quere estar cerca do cidadán, como pode actuar desa maneira? Mirando desde fóra, a verdade é que parecería unha simple negación de curso, pero vendo este período interminable de COVID que viven os nenos, esas formas de facer non son inconsistentes. Que pensades desta historia que reterán os nenos?

A casa do pobo comprometeuse a buscar unha solución ao noso problema. Por suposto, para nós o problema non é o noso pero si o deles. Unha vez máis, sen cambialo por nós, a casa do pobo envíanos á sala de Lasa (a habitación cuadrelada, que non é para a danza en xeral) e á de Izpura. Dor producida: A actividade cultural aínda a padece.

Unha simple conversación podería impedir todo o que aquí se presentaba. Coma se iso non fose suficiente, nas palabras do lehendakari de Francia somos considerados como un campo “non esencial”. Desbaste non ser consultado nin avisado. Esta falta de respecto demóstranos o escaso fondo que ten o Concello para as nosas actividades. Máis que nunca, para a masa corporal e mental, o noso público necesita actividades e momentos de concentración. É “esencial”!

* O grupo de danzas Garaztarrak e algúns pais da escola de danza e música Iparralai