Nesta praia, coñecida como Antilla, están a plantarse árbores desde hai anos. A tradición vén do século pasado. Plantouse unha chea de árbores, pero tan só uns poucos exemplares lograron avanzar. O lugar é moi duro para a vida, e todos os ventos que existen e que non existen fan encontros alí, e os grans de area que arrastran e o sal do salitre golpean e destrúen as árbores. Os ensaios realizáronse cunha infinidade de especies singulares, pero non queda ningún exemplar que mostre unha figura de tajo, salvo unha fila de marugados xaponeses. Non sei si os xaponeses están contentos porque viven en perfecta orde de criaturas, pero son moi guapos.

É unha árbore en forma de paraugas, que non ten ningunha gana de rubir e subir, cuxas ramas se ensanchan e que proxectan unha sombra sobre el. Presenta grandes follas, moi abundantes nas ramas, que a medida que se estiran vanse agachando, formando un denso follaje. As follas do marugado branco (Morus alba), parente do xaponés, son as que se utilizan para alimentar o verme de seda.

O marugado parece unha froita maruga, branca e negra a xaponesa. É unha froita doce que se utiliza para facer marmelada, mosto, jarabe, viño, etc.; do negro xorde a antocianina que se utiliza como colorante vermello dos alimentos. Cando os exemplares negros do xaponés están na árbore, son vermellos antes de ser maduros e caer, e apenas se detectan no follaje máis abundante. Pero cando caian no solo, xa o adiviñarás. Se debaixo hai herba ou terra, en algures, pero como en Antilla hai unha beirarrúa de elegantes laxas, fan unha bonita curvatura. É unha froita abundante e branda, rebosante de azucre, e o que é para os que a toman da árbore cando caen ao solo, todo sucio, todo lascivo, noutras bocas non é máis que unha queixa e unha blasfemia. E a sombra máis fermosa de toda a praia a ensucian as froitas doces.

Os traballadores e os responsables municipais encargados do mantemento dos prados, xardíns, etc. da zona, escoitarían infinidade de queixas respecto diso. Pero os responsables, que son responsables de actuar con responsabilidade, tamén teñen a responsabilidade de buscar a mellor solución unha vez recibidas as queixas. Antes de cortar as árbores polo cu.

Na rúa, cando se trata de plantar árbores e, sobre todo, árbores, convén elixir os que non achegan nin a menor cantidade posible de froita. En Donostia-San Sebastián, nunha desas rúas céntricas, están colocados os perales chineses que liberan peras do tamaño do puño (Pyrus calleriana “Chanticleer”). No noso pobo a mesma especie está plantada nun aparcadoiro, menos mal que dá froitas pequenas; con todo, a xente adoita queixarse do lirding que os veraneantes adultos achegan nos seus coches.

Para iso estanse formando árbores e árbores estériles. Esterilidad para non ter que dicir “perdón” no estorbo que produce a froita doce. Que estéril!

Para o marugado da praia de Antilla de Orio, dúas solucións: plantar o marugado branco estéril (Morus alba “Fruitless”) ou, o mellor, deixar os marugados alí mesmo e limpar a beirarrúa de abaixo todos os días como a do concello. Dúas beirarrúas na sombra do belo...