Lembrei a efeméride da renuncia de fai 25 anos para seguir xogando na selección española a través do medio Argia a mediados de novembro. Esta efeméride deume a oportunidade de mirar atrás e reflexionar.

Vin as competicións deportivas internacionais en forma de guerras deportivas entre países, un exército sen armas, como unha guerra, competindo entre si. Así sigo vendo os xogos olímpicos e calquera campionato internacional, grande ou pequeno. Cada un polo seu país, nunha guerra, contra outros países, competindo como deportista.

O deporte internacional é a loita pola guerra e a guerra deportiva implica o sentimento, o orgullo e a adhesión á propia patria. Por iso, o deporte internacional é, sen dúbida, unha ferramenta política que move as emocións e os sentimentos do pobo. Un instrumento político e estratéxico de primeira orde para unha nación grande, pequena, rica ou pobre.

A nosa pequena Euskal Herria, non ten posibilidades de participar nesas guerras deportivas, apenas ten exércitos e moitos deportistas vascos participan nos exércitos franceses e españois. Paréceme que nestes últimos 25 anos cada vez son máis os deportistas que participan nos exércitos deportivos que pisan e rexeitan o noso país, así como a presenza destes exércitos deportivos en adestramentos, partidos e formatos de competición no País Vasco. Paréceme grave que esa presenza estea en proceso de normalización. Máis grave, orgullo e adhesión.

É evidente que nestes últimos 25 anos non se deu un paso significativo a favor do Exército Vasco, salvo excepcións. Pola contra, os esforzos polo Exército Deportivo Francés e Español non cesan de crecer. Estamos totalmente inmersos nos parámetros deportivos dos estados que nos han colonizado. Cada día ponse granitos para que poidamos facer os nosos propios parámetros e normalizar esa situación. É dicir, ser franceses ou españois tamén no deporte.

Tamén as entidades que xestionan o deporte no noso territorio (clubs, federacións, institucións, etc.). ), en diferentes medidas, establecen unha serie de alfaias de inmersión en devanditos parámetros, impulsando normas e iniciativas, eliminando a nosa identidade, normalizando e impondo a identidade allea, como elos do sistema deportivo alleo. Pero como temos normalizada esa inmersión, convertémola en pan de cada día e creo que habemos interiorizado que así debe ser.

As entidades deportivas, os clubs, as federacións, as institucións, os deportistas, os medios de comunicación, etc. temos unha certa responsabilidade na defensa da nosa identidade como pobo. Como sempre, cando facemos polo noso pobo, acúsannos de politizar o deporte, mentres que no día a día, cando nos impoñen as leis e normativas dos colonos, non se politiza o deporte.

Creo que ata que Euskal Herria non se faga coa independencia non imos ver a selección de Euskal Herria dunha maneira normalizada, pero me gustaría que se equivocase. Con todo, mentres esteamos colonizados, querería que as diferentes entidades deportivas de Euskal Herria, cada unha co seu grao de responsabilidade, aposten pola nosa identidade e, se non se pode facer, non dea pé a normalizar e impor a identidade e a identidade estraña.

A través das dinámicas deportivas internacionais actuais, os nosos mozos practican deporte nas federacións francesas e españolas. Despois, para combater en exércitos estranxeiros. En demasiadas ocasións, desgraciadamente, no propio País Vasco, organizado e subvencionado por entidades deportivas locais.

Que sería se todos eses esforzos centrásense en organizar e impulsar ás seleccións vascas? Que sería si ofrecésemos a todos estes mozos a oportunidade de darlles un sentimento, un esforzo e un agarimo pola selección de Euskal Herria?

No que respecta ao deporte internacional, creo que nos próximos 25 anos, paralizariamos o fomento do deporte internacional francés e español e, nos últimos 25 anos, a favor das seleccións de Euskal Herria, dando a metade do que deramos ás seleccións estranxeiras, fariamos un gran avance. Pero segundo o visto nos últimos 25 anos, os políticos vascos estarían máis preto das institucións de poder, tanto francesas como españolas, e as seleccións de Euskal Herria máis lonxe.

Temos que traballar a construción nacional a pequenos e grandes pasos e, en función da nosa responsabilidade, dar pasos da mesma medida. Se queremos evitar a desaparición de Euskal Herria, en lugar de estar enredados en institucións, lexislacións, normativas e visións estrañas, debemos traballar actitudes insubmisas cara a elas, tanto no deporte como noutros ámbitos. Os vascos non temos outro camiño que seguir, traballaremos actitudes insubmisas fronte a España e Francia ou poremos ao noso pobo no camiño da desaparición.

Nos próximos 25 anos, seguiremos alimentando o deporte internacional dos que nos han colonizado? Imos destinar os recursos e esforzos que temos ao seu favor? Non imos dar aos nosos deportistas a oportunidade de internacionalizar o sentimento vasco? Non imos pór os medios suficientes para conseguir esas oportunidades? A oportunidade e o camiño para competir internacionalmente será competir cos exércitos estranxeiros? Pomos aos deportistas vascos en camiño cara a Francia e España?

Aratz Gallastegi Sodupe