A película Monos ten algo que ver co tema. Horizontes é é é a obra de Alejandro Landes que puidemos ver en Latinos e que ocupa un lugar nas paisaxes da zona amazónica. Un grupo de soldados ten a súa base nunha cima da montaña, onde realizan adestramentos, xogos, reunións e celebracións; á fin e ao cabo, vida. Trátase dunha zona de código propio á que o mensaxeiro se acerca de vez en cando para dar novas ordes. Todos teñen claro o obxectivo do equipo: coidar ao secuestrado estadounidense da organización. Mentres tanto, sucédense conflitos imprescindibles nunha sociedade. A película reflicte o desenvolvemento dun estado paralelo no que a xestión do poder é o elemento central. En Landes xorde un fío onde non se pode abandonar a historia que se iniciou unha vez; o contido atrápache en forma. Ideal para aqueles aos que non lles gustan as películas lentas, aínda que non deixen tempo para respirar, déixannos saír pensativos da sala.

A película Le milieu de l'horizon de Delphine Lehericey tamén está relacionada co poder. O director suízo foi seleccionado por segunda vez na sección de New Directors da Sección Oficial. O guion está baseado nun libro que reflicte o cambio mundial no medio rural dos anos 70. Gus é fillo duns baserritarras e a través del dámosnos/dámonos conta dos movementos que se están dando na familia e no caserío. Unha seca inhabilítalles o traballo e, coma se fose a primeira pinga de lávaa do volcán, os problemas económicos fan estalar con eles a moitos outros que estaban ocultos. O desinterese polo caserío do seu fillo, o machismo que se reproduce de xeración en xeración, as novas influencias que proveñen do exterior... a película reflicte as tormentas que traen todas estas paisaxes. Non é inxenuo, con todo, facer hoxe unha película que trata estes temas. Hoxe en día, as dificultades para vivir do caserío seguen sendo unha realidade e a súa supervivencia atópase nos novos modelos de familias de traballo que van xurdindo. O desenvolvemento do drama deste clásico guion de ficción non achega nada a esta realidade que se está construíndo; aínda que a historia se levase ben, creo que sería máis importante facer películas que dean as chaves para o que vén que facer obras que representen o difícil e duro que é o mundo rural.

A última película de hoxe, Si borráseme o vento o que eu canto, de David Trueba, acaba de pasar pola serie Made in Spain, e está ambientada en décadas parecidas. Ambientada nas últimas décadas do franquismo, Fima narra a vida de Chicho Sánchez Ferlosio, cantante e compositor sueco, e o seu último disco Os galos, publicado por el mesmo en Suecia. Unha historia que ten dous focos, un en España e outro en Estocolmo. En Chicago nárrase o movemento e a represión de toda unha xeración, acompañados por cancións antifranquistas. Inicialmente membro do Partido Comunista de España, explorou diferentes formas de militancia na resistencia, utilizando a mesma canción para expresar mensaxes de protesta. A sala estaba abarrotada de xente da mesma xeración, e nas cadeiras de brazos ouvíase o murmurio dalgunhas cancións. A película conta con varias anécdotas e referencias nas que a xente da época podía entender o contexto inmediatamente. A pesar de ser un pracer de ver, non sei si a película toca da mesma maneira a xente que non pertence á mesma xeración. Ou quizá, cada película ten que quedar cunha tese diferente á de cada un, sen buscar ningunha receita para entendelas.