Lida a Sra. Xefa de Liña, calquera podería considerar que o obxecto deste escrito é o de apoiar o posible dereito das familias a elixir o centro. Non é esa a intención, nin de lonxe.

Para algúns isto é un dereito fundamental, pero para quen reivindicamos a educación pública para todos e todas este discurso só serve para manter uns privilexios.

Que é o que temos que reivindicar nunha sociedade? Sistema sanitario, vixilancia, educación… pública, universal, de calidade… Coa escusa do índice de vulnerabilidade dos últimos meses, denegouse o acceso á educación pública a algúns alumnos. O argumento non foi que o colexio público correspondente estaba cheo, senón que o motivo foi que ese centro xa tiña o número de feridos que a administración impuxo.

A nosa Administración está a empezar a preocuparse pola segregación, nestes anos de falta de alumnado, nos que non hai “clientes” para todos. Por tanto, quizais a fonte de preocupación non sexa o grao de segregación que vive o noso sistema educativo, senón o resultado dunha baixa taxa de natalidade.

Tanto os parlamentarios do Parlamento Vasco como outros responsables acudiron a Cataluña en busca de claridade para facer fronte á segregación, onde ao parecer atoparon respostas. A consecuencia diso foi a exclusión dalgúns alumnos do sistema educativo público.

A administración obtén o índice de vulnerabilidade a través dunha enquisa, polo que unha enquisa pode facer vulnerable a unha familia e negar o dereito fundamental á educación pública. Fórmula antiga: apartheid, exclusión, a administración no lugar do vulnerable, no do que ten menos recursos decidir que lle convén. O grupo Hertzainak, na súa versión da canción Non estafe for love de Christian Moore, explicaba perfectamente as súas leis para nós o apartheid… algunhas familias da nosa comarca viviron así, querendo ou non estudar na educación pública.

Desde o ano 2021 puidemos ver a traxectoria da nova Lei de Educación, os principais grupos parlamentarios que desde o principio chegaron a un acordo. Esta lei non se elaborou de abaixo a arriba, ao contrario, quixeron dar as bases e a verniz da participación para unha nova lei que se cociñou entre varios aspectos.

Neste proceso de participación Sasi contou tamén co apoio de Eusko Ikaskuntza para reflectir a diversidade e o proceso participativo, pero sen saír do guión inicial. Desde o principio a comunidade da educación pública ha mostrado o seu total desacordo, as súas manifestacións multitudinarias, o seu desacordo nalgúns foros e as súas achegas foron realizadas por EHIGE (Asociación de Pais e Nais de Alumnos de Euskal Herria), HEIZE (federación de asociacións da dirección da Escola Pública Vasca), plataformas a favor da Escola Pública...

O 18 de outubro, o presidente de EHIGE deu a opinión da comunidade educativa pública no xornal Berria: “Pola Escola Pública Vasca e contra a Lei de Educación, á rúa”.

En resumo, todo o que se cociñou nunha sala pecha avanzará, aínda que nesta romaría o PNV está a cambiar de parella.

Volvendo á cabeza de fila, na película arxentina Dereito de familia (2006), unha parella afirma: “Que facemos para levar ao noso fillo a un colexio suízo? Os meus antepasados son polacos e os teus españois”. A realidade adoita superar a ficción e iso é o que vai pasar entre nós, porque unha familia quere educar aos seus fillos na escola pública e nun colexio suízo ou nunha escola cristiá… O Servizo Público de Educación Vasca iguala a todos.

Como cantou o bertsolari, ás veces a vida custa aos poucos, por iso non imos parar neste camiño abrupto e reverente, e a próxima cita será o 29 de outubro en Donostia, ás 12:30 na manifestación que partirá do Boulevard a favor da Escola Pública Vasca, non a esta Lei de Educación! baixo a lema.

Koldo Zabala Atxa, profesor e pai da Escola Pública